İlk yuduma dudağından akan sesinden izlemeye başladım seni, gözlerini, sesini özlemiştim.
O masada, hayatı bileklerimize kelepçeleyip sonsuza kadar yaşamak istedim.
Üzerine binlerce sahne karalanıp yeniden yazılacak senaryolardan değildi bizimki.
Bundan sonra, sana koştuğum kadar kadar kimin için koşar, sana gösterdiğim kadar sabrı kime gösterirdim.
Her yangın günü birinde sönse de, bacamdaki ateşi gören yanıma yaklaşamıyordu.
Şarabın kırmızısı kanımıza karıştıkça, hatalarımızı, tutkularımızı görmeye başladık teker teker.
İtiraflar yol buldu kendine, gerçekler aşılmaz denilen uçurumların arasına köprü oldu .
Dokunsam büyüsü bozulacak rüya gibi duruyordun karşımda. Tanrı seni görmemi bu kadar istemese karşılaştırmazdı ikimizi. Karanlığın sahnesine mahkum iki hayalet olarak bırakırdı birbirimizi.
Gözlerindeki heyecandan düşüncelerini okumayı düşledim, söylediklerinden öte başka şeyler de vardı sanki itiraf edemediğin.
Gecenin sonunda, küçük kutunun içinden ikimizi kendi yoluna uğurlayacak anahtar çıktı.
Kelepçelerimizi açmamızı istiyordu Tanrı, herşey buraya kadardı, bu kadar aniden,bu kadar adaletsiz…
Son sözlerimizi söyledik, bugünün tarihini attık bileklerimize, buluştuğumuz yerden ayrılırken, adımlarımız ileriye, yüzlerimiz ise birbirine bakıyordu, sadece birbirine…
Murat
MURAT DİNDE
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
