Bencil

BENCİL

Aşk, sevgiye dönünce gerçek tadını bulur , kendini aradığı yollarda…
Kalp o zaman, ona dokunan sevginin eliyle atmayı öğrenir.
Yoksa ayakta duramaz tek başına, güçlü gözükse de çelikten ayaklarına rağmen.

Her renk bakmayı bilenin sıcaklığıyla değer bulur, uçsuz bucaksız buğday tarlasında
yaşayan güzel saçlı prensesi göremez, onu her şeyden çok arzulamayan…

Bir kadını isteyebilmektir önemli olan, sadece ve sadece o varmışcasına,
sevebilmeyi başarmaktır kendini bile unutup, yaşayan tek canlı oymuşcasına…

Bencil ruhlu biri için zordur, seni sımsıkı sarıp sevmek, gün gelir kolları yetişmez
onu çağıran sesindeki göz yaşlarını silmek için…
Onlar gözlerindeki acıyı bile nasıl içine akıttığını bilemez, yüzündeki her tebessüme
bile kendisi sebep olmak ister, hayatının sahibiymiş gibi …

Önce sen gelmelisindir oysa, benliğimin anlamı avuçlarında büyürken, heyecanlarımın ürkek admlarını ilk defa atarken,sana tutunurum çünkü ben.
Değerlidir o narin avuçların, bir bıçak yarasında bile içim acır, kırmızının hiç bir talihsiz hali uğramasın isterim yanına.

Saçların dalgalanırken bile, fırtınanın çığlık atan sesinden öte, ılık bir meltemin yüzünü okşayan esintisindeki mutluluğunu görmek isterim.

Rahminde yaşamak bile ne büyük şanstır kim bilir , karanlık sıcaklığında var olup,
senden doğmanın başkalığını tatmak isterim.

Seninle olmanın güzelliğini anlatması için bir ressamın, yolu kaç tuvalden geçer
bilir misin?
Fırçası donar kalır elinde, geceler boyu düşünür, hayal kadar güzel yüzünü
işlerken gerçekliğe…

Ve gerçek bile, masalındaki eşsizliğe hayran kalır, efendisinin önünde
diz çöken kölenin çaresizliğine döner kaderi…
Yaşam daha başka akar seninle gözlerimin önünden, parça parça sevgi yayılır
durmadan akıp giden nehirden.

Murat
mdinde@gmail.com