Hatırlıyorum, tıpkı şimdiki gibi bir zamandı…
Ama o zaman gecede ışıklar neden hep çok güzel gelir ki?
Biliyorsan, görmüşsen, hatırlıyorsan, ezberlemişsen ve hala inciniyorsan bir kalp taşıyor olabilirsin.
Ama o zaman insanda yeni bir şeyi neden arıyorsun ki?
Ummak hepimizin doğası, umut etmeden zaman geçmez ki…
Bazen yenilenmek için lazımdır yeni bir bakış, yeni bir yüz, yeni bir ten. Bazen pişman olmak için yaşar insan, bazen ne kadar kolay yenilebilir olduğunu hatırlamak için. Bazen herkes olduğunu bilmen gerekir, hiç kimseden bir farkın olmadığını görmek egoya iyi gelir…
“kimliğimi kaybettim, hükümsüzdür” cümlesinden nefret ederim bu yüzden. Kimlikle hüküm sahibi olanların savsatası…
Aslında hepimiz neyi nasıl düzelteceğimizi çok iyi biliyoruz ama işimize gelmez öyle hemencecik düzeltmek.
Biraz görmeyeceksin, biraz duymayacaksın, biraz inanacaksın, biraz da kendini bırakacaksın, hepsi bu…
Ama olur mu, olmaz…
Birine inanmak ne zor… inanırsan kör olursun…
Başkalarına rezillik gelen sana nasıl da sahidir bazen. O kadar gerçektir ki, ondan vazgeçemezsin.
Bildiğin oyunları oynayanlara nasıl da acıyarak bakarsın… yine de oyunun bir parçası olmaktan vazgeçemezsin. Severiz çünkü çetrefilli işleri. Bildiğimiz sona nasıl ulaşacağımızı görmek isteriz, hangi yollardan geçeceğimizi. Geçtiğimiz yolları görsün isteriz oyun oynayan, görsün de yüzüne vurmuş gibi olmayalım…
Bu yüzden akışına bırakırız bazen, akışına bıraktığımızın şanslı gününe denk geliriz.
Demem o ki, inanmak için geç bir saatteyiz, yeniden başlamak için üşeniyoruz.
Öylece oturup izliyoruz yaşadıklarımızı kendine kader yapanları, yoksa yaşadığımız sürece kendimizi kahredecek sebepleri nerden buluruz…
Sevgiler
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
