Baktığım her yer kalabalık, gördüğüm her şey sahiplenilmiş. Bir zamanlar ince olan ruhlar kendini salmış, kilo almış ve ruhumu sıkıştırıyorlar, boğuluyorum…
İnsan mamulü insanların içindekiler sürekli değişiyor. Artık insanlar için, “bu bana iyi geliyor” diyemiyorum…
Yerleşik göçebeliğimi mümkün olduğunca kamu alanlarından uzağa inşa etsem de, olduğum yerde hep bir kamu ‘mal’ı çıkıyor…! Ben hep gitmek istiyorum ama gittiğim hiçbir yer bana yetmiyor…
Aslında gitmek benim için hiç sorun olmadı, yürüyerek, taksiyle, otobüsle, metroyla bazen arabayla, sadece gitmek istemem önemliydi. Asıl sorun giderken yanımda götürdüklerimin, gelirkenden fazla olmamasıydı… ama oldu!
Yüklerimi sahiplenmekten vazgeçmeliyim…
Kendimi, şampiyonaya hazırlanan bir halterci gibi, sürekli artırdığım ağırlıklarla güçlendirmeye çalışmak tabiki bana kaderimin bir oyunu değil. Bu benim kendi oyunum…
Peki başa çıktığım her zorlukta neden biraz daha eksiliyorum? Buz dağımın görünen kısmı azaldıkça, görünmeyen kısmı neden çoğalıyor? Neyse o da benim problemim.
Diyeceğim şu ki; toplama, çıkarma, çarpma ve bölme her ne kadar basit bir dört işlem gibi görünse de hepimizin içindeki değişkenler yüzünden birden bire çoğalıp aynı hızla eksilebiliyoruz. Ve hatta parça parça bölünüp bazen de öyle bir çarpılıyoruz ki, nereye savrulduğunu görmediğimiz parçalarımızı aramak bizi hep göçebe yapıyor.
Üstüne bir de insan kalmaya çalışıyoruz ya, çok tatlıyız…
Sevgiler
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
