Hava, Teoman'ın eski şarkılarını dinletiyor. Melankoli kokuyor her yer. Depresif değil, sadece melankolik.
Severim hüzünlü şarkıları, filmleri, kitapları. Melankolinin tadını çıkarabilmek güzeldir. O hüzünden zevk almak, dibe batmadan, yüzeye çok da yakın durmadan, aralarda süzülmek, bana yaşadığımı hissettirir.
Gittikçe grileşti hava, benim gibi güneşsever bir insanın, kırk yılda bir güneşsiz bir günü sevmesine izin vermeyecek, anlaşılan. Bu arada, az önce canım Vili, mumlar nedeniyle bu havadan hoşlandığımı söyledi. Haklı, o sarı ışık, ihtiyacım olanı veriyormuş. Mumları yakmıştım da. Yıllar önce bir yerden alıp da yakmaya kıyamadığım mumlardan birine kıydım. Kıymadım yahu, yaşadım, tadını çıkardım. Tıpkı, yazmaya kıyamadığım defterlerime yaptığımı uyguladım ona da. Yazıyorum, yakıyorum çünkü onun için varlar.
Bir kenarda tozlanmalarının ne anlamı var? İçimizde de böyle yaşamaya kıyamayıp, tozlanmaya bıraktığımız, güzel duygular var mıdır acaba? Çok sevinecekken, sevinmekten bile korkup, öyle kalmak. Ya da hayran olunacak bir güzelliğe kendimizi kaptırmak üzereyken frene basmak, gibi?
Bence vardır ve maalesef onları çekmeceden çıkarıp, karar verdim seni kullanacağım defter, mum, kalem, demek kadar kolay değildir, kullanmaya başlamak. Fark etmek gerekir önce, engellere dur demek, yaşamayı seçmek gerekir. Çok yorucu değil mi?
Hı-hı yaşamayın zaten, eksik kalanlar, öldükten sonra kahkahalarla gülerken size; Kayahan'ın iğrenç şarkısını söylersiniz içinizden: Ben nerede yanlış yaptım?
Müzik: Gotye - Somebody That I Used To Know
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
