Böyleyken Böyle

Bu hayattan ne bekliyoruz? Nasıl bir hayat istiyoruz? Bu soruların cevaplarını gerçekten hissederek istiyor muyuz yoksa tüm klişeler gibi, başkalarından duyduklarımızı mı sahipleniyoruz?

Benim bazı cevaplarım var ama bunları konuşmaya gelmedim. Sadece bir giriş yapmam gerekiyordu, yaptım. Eskiden, teklifsizce gelip, içimden geldiği gibi, her gün yazdığım bloguma bile yazmak artık böyle hissettiriyor. Sanki hiç tanımadığım insanlarla dolu bir partiye gelmişim ve kapıda; tedirginlik, çekingenlik, neyse ya geri döneyim ben çelişkileriyle, kapıyı çalsam mı, çalmadan kaçsam mı, sorularıyla bekliyorum.

Çok sevdiğim yaz mevsimini artık az seviyorum. Sıcağa tahammülüm sıfır, soğuğa da öyle. Ilık, ılıman bir iklim bence hepimizin hakkı. Öyle değil mi?

Her Pazartesi sabahı suladığım çiçeklerim bana umut veriyor. İlk defa öldürmeden yaşattığım dört bitkim var ve hepsi aynı anda yaşıyor. Enteresan.

Aslında çok değiştim bazı konularda. Mesela buzdolabındaki yiyecekleri, kafadan sayabilirim ve onlarla ne yapmayı planladığımı da cümlenin sonuna ekleyebilirim. Bu bence önemli bir değişiklik. Özellikle benim için.

Geçen yaz içimi sıkan bir sürü şey vardı. Durup durup aklıma geliyorlar. İçimi sıkan insanlar da vardı. Bu sene ve bundan sonra, her kim, içime sıkıntı veriyorsa; postalama yöntemiyle güle güle demeye karar verdim. Eve gelip beni bulamayan kargo şirketinin yaptığı gibi, kapıya işaret filan da bırakmayacağım. Gittin, güle güle! Bu kadar.

Hava kapalı gibi, yirmi dakikalık yolu yürüyüp, ben yokken gelen kitaplarımı almaya gitsem mi? Yoksa ben evden çıkar çıkmaz güneş; beni çok seviyordun, vaz mı geçtin bebeğim diye sırıtarak, tepemde ışıldar mı?

Çok kararsızım. Ben karar verirken, siz de kalkın bir esneyin, elinizi, kolunuzu, boynunuzu rahatlatın. Hep o bilgisayarın karşısında, kireçleneceksiniz.
Kime diyorum?