Cennet

Bütün meyvelerin kokularını bir arada hissettiğim, uzun bir yolda yürüyordum. Duyguların birbirlerine dokunarak uğradığı duraklarda insanlar bekliyordu. Ve sevgi otobüsleri vardı, bu duraklardan insanları alıp cennete götüren. Yürüdükçe daha iyi görüyordum. Yalnız olmadığımı ve bu yolda benim gibi yürüyen insanların da olduğunu. Bir laboratuar gibiydi sanki, bir çok farklı insanın bir arada eğitim gördüğü.

Bu yolda yürüyen insanların, üzerine yapışan şeyler, insanı ağırlaştırıyordu. Emekleyenleri de görmüştüm. Koşanlar vardı beygir gücünde. Ve de özgür bir kuş gibi gökyüzüne kanat çırpanlar da. Özbenliği ile el ele tutuşup gezenler de vardı. Bedeni ve ruhu ile orkestra kurmuş, eşsiz notalara basıp müzik yapanlar da..

Nefes aldığım dünyanın, cehennemi andıran etkilerinden sıkılmıştım ve de cennetimsi huzurunun meraklı arayışında kaybolmuştum. Kaosu hissediyordum. Duyuyordum da. Kaousu besleyen, kibir, nefis, ve menfaat, alevli birer ok gibi saplanıyordu Dünya’nın tam ortasına. Bir kabuk gibi sarmıştı kalpleri. Kırılmak istiyorlardı. Acaba farkındalar mıydı?

Amaçsızca yaşıyorum düşüncesi, alarmlı saat gibi günün belli zamanlarında beynimin içinde fırtılanar koparıyordu. Belki de yaşadığım herşeyde bir gaye vardı, anlayabilmem için burnumun dibine kadar getirilenleri. Bilginin beraberinde getirdiği sorumlulukları da biliyordum. Fazla bilmek de istemiyordum, sırtına kitaplar yüklenmiş adamlardan olmamak için.

Kısa bir çınar ağacı olsam yeterdi aslında, gölgemde dinlenen insanları izlemek, dallarımda şarkılar söyleyen kuşları dinyelebilmek ve cennetin tarifi mümkün olmayan güzelliklerini az da olsa bu dünyada yaşayabilmek için..

Cennetin kokusunu avucunda taşıyan rüzgarı da hissediyordum, ve istiyordum da bu rüzgarın dallarıma dokunmasını ve yapraklarımı sallandırmasını.

Uğur Güney