Bazı şeylerin can acıttığı zamanlarda söylenenin altında bi de söylenmeyenlerin can çekişi vardır; işte o çırpınışları bi yaşayan bir de yaşayandan ötesinden başkası bilemez…
Hayat; ne gelirse Allahtan ne olursa her şey insanlar için diyip yola devam etmek lazım, bunu bi kere daha yaşadığım günlerimdeyim… Ne olursa olsun isyan etmeden, ne olursa olsun karşı gelmeden, boyun eğip yaşamak zorunda olduğum, sebebi ne olursa olsun içimden neye ve kime atfetmek istesem de, affedemediğimden ve hazmedemediğimden bunu içimde farkında olmadan büyüttüğümü düşünsem de, ve yine kendimden gittiğini bilsem de, boyun eğip yaşamak zorunda kaldığım günlerimdeyim…
Bazı üzüntülerin sonu hayra alamet çıkmıyor ve tam bitti dediğiniz noktada o mutsuzlukların derinlerde kalmış çığlıklarının yansımalarını somut olarak alıyorsunuz elinize… şoka giriyor, inanamıyor, inanmak istemiyor ve konduramıyorsunuz belki de kendinize.. Yediremiyorsunuz yaşadıklarınızı kaderinize. Size, sizle ilgili söylediklerini dinlerken o yabancının yüzüne bakıp anlattıklarını dinliyorsunuz hayretle, sükunetle… Yüzüne bakarken aslında daha şurada geçmiş birkaç ay gelip geçiyor gözünüzün önünden.. Sonra bi siluet beliriyor arkada,kapının hemen yanında; onun suratına tükürmek istiyorsunuz, elinize bir bıçak alıp delik deşik etmek, her yerden yok etmek, geçmişten silmek istiyorsunuz.. Yapamıyorsunuz.. Doluyorsunuz, çeneniz titriyor, olmuyor ağlayamıyorsunuz. Uzandığınız yerden bakakalıyorsunuz öylece… Duruyorsunuz, ve yaşamak zorunda olduklarınızı yaşıyorsunuz…
Bazı can yanıkları, dışarıya vuruyor, anlatılıyor da, bir de içeride haşlanan bi yerler var.. İşte oralara dokundurmak istemiyorsunuz kimseyi.. Sonra bir zaman geliyor…
Sadece gülümsüyorsunuz acı acı…
“Acı olan, hala kendimden gittiğini görmek, acı olan parça parça bitmek…”
…İki Aralık İki Bin On İki…
PINAR ÜSTÜNDAĞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
