İncitemediğim nice cümlem var hayatımda, şöyle bir baktığımda tümümü kapsayan…

Kalbimin bütün bedenimde hissedilip, aklımın beş para etmediği anlarda çıkageliyor hepsi….

Nedendir, niye soruları anlamsız, boş..

Hiçe sayılan zamanlarımın bedeli ömrümden gidiyor, kime ne hesapsız..

Gördüğüm anlar yaşadıklarımın doğrusuymuş, kuş misali uçtuğum zamanlardan uyandığımda anladım..

Aynalar yalan söylemezdi, ya gözler gerçeği görmediğinde ?

Yalnızlığıma dem vurmuş anlar, gökyüzüne baktığımda bazen tümsekler var.

Sesim duyulmuyor mu acaba diyerek, bilinmeyene seslenişlerim.

Odamdayım, kimse yok.

Işık var, ses yok.

Yalnızlık ömür boyu mudur ? Bilmem ama, benden çıkan ayak sesleri pek de hayra geçmez gibi bugünüme..

Korkmuyorum…Puslu tedirginliğimin içinde sadece gördüğüm, kendime kıyamıyorum..

Gölgelerimle dansım hiç bitmeyecek gibi..

Oda boş, ses yok..

İçimdekileri soracak olursan, susturmaya takatim yok..

Yalnızlık diz boyu..

Kimsesizlik mı ? Yalnızlık mi ? dersen…

Kimsesizlik kişinin içindeki kendi sırrı derim sana..

NEMZA SİNANOĞLU
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >