Paramparçaydın tanıdığımda, kavuşmaların uzağındaki kötü sonların siyah beyaz vedaları gibi bakıyordun hayata.
İsyanın boğazına kadar sabırla dolmuşken, hıçkırmamak için zor tutuyordun damlalarını.
Bastırdığın duygularını yüzüme kusman için gönderdi Tanrı beni, bu bir rastlantı olsa,
seni tanıdıktan sonra yaşamaktan tek celsede vazgeçerdim ...
Birbirine tutunmaya çalışan umutlarınla bu zamana kadar gelmişken ,
şefkatimi sonuna kadar tek hak edendin.
Okyanusun ortasında bir eli bağlanmış, kalbini diğer kulacının yerine koyup dalgalara karşı yüzmeye çalışıyordun.
Ezberlerini unuttuğun hayat sahnesinde, kulağına heyecanlarınla beraber fısıldıyordum
o sözleri .
Suflör bildiklerin uzaktan hata yapmanı beklerken, perdenin arkasında alkış seslerini bekliyordum …
İyi oynamak zorundaydın rolünü, sevmesen de sever gibi sarılmalı, ölmesen de ölmüş gibi uzanmalıydın yere. Yoksa cebini ancak üşüyen ellerin doldururdu…
Çıkarların uğruna gözlerinin içine baka baka yalan söylemeliydin insanlara,
bana söylediklerini sevgimin tadı bastırırdı bir şekilde…
Senin dışındaki ihtimaller önümde cirit atarken , avcumun ortasında duvağıyla bekledi sığ kalpli süs bebekleri.
Rüzgarları , içimdeki yaprakları kıpırdatmaya bile yetmedi, boşuna yaşamadan, bir hiç uğruna ölmemekti seni sevmemdeki sebep.
Ölüm bile cümle içinde kullanmaya değmeyecek anlamsız bir kelime oldu.
Yokluğunun korkusu, ölümden de büyüktü çünkü…
Murat,
Salomanje
MURAT DİNDE
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
