Güneşin doğmasını beklemek güzel aslında, her ne kadar geceyle gündüzü birbirine karıştırsa da bünye…
En büyük sancılar dindikten sonra, güzelim uykuya dalmak gibiydi yanında uyumak. Rahatlamış, huzurlu, güvenli. Bitmiş acıları unutarak… O anları hatırlamak da güzel.
Başka kimse yokmuş gibi eğlenmek ve başka kimse yokmuş kilitlenmek. Dibi olmayan uçsuz bucaksız bir denizde kaybolmuşken birbirimizi bulduğumuza inanmak, bulduğumuzda uzaklaşmak ama görmek…
Yaşanmış her şeyin tekrarını anlamlı kılmak. Bir bakıma da kötü aslında yaşanmışlıkları hatırlamak. Hafızamızda hep bir ünlem işareti…
Yine de güzel, gülüşünü hatırlayıp gülümsemek…
Yalnızlığı ertelemek, uykuya direnmek; hani “biraz daha kal benimle” demek gibi bir şey! Uyursam gidersin korkusu…
Neye inanırsan o olur, derler. Demek ki ben senin gerçek olamayacağına çok inanmışım, sen de benim. Peki o zaman, hafızam neden bu kadar net, oysa geçip gitmeliydim hiç durmadan. Sen kolumdan tuttuğunda geçip gitmeliydim, görmemeliydim seni, fark etmemeliydim kesinlikle… öylesine diyebilmeliydim!
Bizi karşılaştıran her neyse, frekansları karıştırmış olmalı. Hani kimsenin planında olmayan karşılaşmada bazı taşları yerinden oynatmış olmalıyız. Oyunun dışına çıkıp yeni bir oyun yaratmış olmalıyız. Aklımı başka türlü nasıl kandırabilirim ki?
Şimdi sana söylemek istediğim tek şey, inanmak istediğim zaman benim için çok inandırıcıydın, görmek istediğimde nasıl da çıplak bir gerçeğe dönüştün…
Kendi yoluma dönüp bir sayfa daha çevirdim, olanca boşluğuyla yeni bir sayfaya geçtim.
Bu durumda bir veda gerekiyor bize yakışan ve ben üzerime düşeni yapıyorum, sana veda ediyorum.
Hoşça kal…
Sevgiler
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
