Önemli Değil!...

Önemli değil, ben yalnız dönerim evime, yeter ki sen huzursuz olma… dedim

Önemli değil, ben başa çıkarım, yeter ki sen dert etme… dedim

Önemli değil, ben bunlara alışkınım, sen alışkanlıklarından vazgeçme… dedim…

Aslında ben senin yanında önemsizim, sensin asıl önemli olan, dedim…

O zaman niye kızıyorum ki sana…

Senin anlayabilecek olmanı düşünmek benim problemim, anlayamamış olmana neden kızıyorum ki…

Kızdığım yüzeyselde sen olsan da derinde kendime kızıyorum aslında, sen üstüne alınma…
Seni kendi yerime koyduğumdan, hani bu yolları geçip neyin ne olduğunu bildiğimden belki… ben hiç sevilmedim mi sanıyorsun, biliyorum sevilmenin ne olduğunu, sevilirken insanın ne hissettiğini…

Ama sen birini gerçekten sevmenin ne olduğunu biliyor musun?

Yüzün uyuşur, gözlerin utanır kendine bakmaktan, fotoğraflardan kaçarsın yine onlara sığınarak… yansımalar yanılsamalar hayatını hatırlatır, ne çok inanıp ne çok yanıldığını düşündürür sana… hep inanmak istersin, elinde avucunda yalnızlığın kalır…

Kelimelerin başkalarının tercümanı olurken seni ifade etmez, ne söylesen seni anlatmaz…

Oysa onları nasıl da özenle biriktirmişsindir…

Şimdi ben karamsarlığı mı yazıyorum?

Hayır!

Ben sadece olanı yazıyorum, hislerimizi, yalnızlığımızı, ne yaşarsak yaşayalım yalnız öleceğimizi yazıyorum ama insanlar ümidi başkalarının satırlarında arıyor…

Başkalarının satırlarında ümit verenler sadece satıcılardır. Ümit satarlar. Alan çok olacak diye satarlar, ben sana gerçeği veriyorum…

Ne yaşarsan yaşa, yalnızlığına ortak aradığından bahsediyorum…

Aslında hepimiz böyleyiz, yalnızlığımızdan hasetlenip başkalarının malına göz dikiyoruz…

Yalnızlığımızla gururlanıp, yalnızlığımızı dibine kadar başımız dik yaşıyoruz…

Olup bitenler kendime inanmaktan beni caydırmaya çalışsa da görüyorum ki kendimden daha gerçek hiçbir şey yok hayatımda!

Önemi yok sen istediğine inan istediğini yaşa, nasıl olsa ne kadar zorlasan da bende değiştirebileceğin tek şey yine benim istediğim kadar olacak.

Görmek istediklerinle gördüklerin arasında bu kadar fark varsa kimseyi suçlama! Sen görmek istediklerinin olduğu yöne baktın, bana bakarken hatta kendine bakarken görmek istemediklerini reddettin.

Ne yaşadığını bilen sonuna kadar yanabilir ama en sonunda “işine geliyorsa” da diyebilir…

Benden yüzyıl önce yaşayan bazılarıyla benzer kaderi yaşıyorsam yarın sahip olacaklarım hakkında çok da fazla kaygı duymamam gerek…

Aynı zamanı paylaşıp aynı duygularla bir bütün olamıyorsak bu benim suçum değil, bunu bilmek bile benim için hafifletici sebep. Herkesi kendimden çıkarsam benden geriye hep artı bir kalır buna kimsenin şüphesi olmasın… daha fazlası için çabalamak anlamlı ama olmuyorsa kendini bitirmek anlamsız…

İşte bu yüzden önemli değil, ben varım, sen de varsın… Yollarımız aynı da olsa ayrı da olsa bu böyle…

Gerisi de çok önemli değil…

Sevgilerle

Itır…