Hayatıma bir şekilde dokunan insanların parmak izleri kalır içimde. Kimi gülümsetir kimi üzer…di bir zamanlar. Artık sadece gülümsüyorum…
Gülümsüyorum çünkü benden yüzyıl önce yaşayan da bugünleri görse gülümserdi. Gülümsüyorum çünkü; kalbin atmasıyla durması arasında 1 saniye olduğunu biliyorum. Dokunduğun ve gerçek bildiğin her şeyin, hiçbir hükmünün kalmadığı bir an olduğunu biliyorum.
Benden önce gülümseyenlerin de bildiği gibi, hayatın; 1 ila 100 arasında bir sayı olduğunu ve her gün tanrının aklından binlerce sayı tuttuğunu biliyorum.
Dün, yarınla ilgili planlar yaparken, yarın sana kapılarını çoktan kapatmış olabilir, bunu bildiğim için gülümsüyorum. Yarın varsa da olmayabilirmiş gibi seviyorum hayatı. Bugün sevdiğim herkesin yarın sevdiğim gibi olmayacağını, olamayacağını… insanların da yarın gibi değişebileceğini bildiğim günden beri gülümsüyorum.
Her an, bana içten gülümseyen birinin gülümseyişini bir daha göremeyeceğimi, zamanın doğru tanımını yaşadığım an içinde yapabileceğimi, sonrasını görürsem iyi ya da kötü olan her şeyi kabullenebileceğimi de “seve seve!” öğrendim.
Göz yaşı akıtmıyorum sanmayın, sadece siz görmüyorsunuz…
Ama siz yine de her duyduğunuza inanmayın!
Aynı otobüste yan yana oturmuş olmamız, aynı durakta ineceğimiz anlamına gelmiyor işte… Bazı yolculuklar çok uzun, bazıları “durdurun dünyayı inecek var” kadar ani…
Bazen hayatımızdaki insanları hep bilinen ama hiç bilinmeyen bir yere uğurlarız. Ve umut ederiz ki, hayatımıza bir şekilde dokunmuş, bize huzur vermiş insanları parmak izlerinden yeniden bulabilelim. Bu yüzden devam ederiz yola, biletimizin kesildiği durağa kadar…
Sevgiler
Itır…
ITIR SEMA ERTAŞ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
