Bir Kahvelik Zaman

Herkesin zamanı kıymetli, kimseye zaman yetmiyor. Hepimiz zamansızlıktan şikayet ediyoruz. Ancak, zaman ne kadar kıymetli olsa da, dostlara ayıracak zaman bulunmalı… yoksa da yaratılmalı.

Dün bir arkadaşım geldi, biraz hoş beş ettikten sonra, bir sıkıntısının olduğunu anladım. “bugün sende bir hal var!... Benimle konuşuyorsun ama, sanki aklın başka yerde “ dedim.

“Haklısın. Günlerdir, hatta aylardır kafama takılan bir şey var. Bugün gene aklıma geldi de canım sıkıldı.”dedi.

“ Bana söyleyebileceğin bir şeyse söyle de rahatla!.” diyince,

“ Bundan birkaç ay önce bir arkadaşımı aradım. Daha doğrusu dost bildiğim, başım sıkışınca koşar sandığım birisiydi. Kendisiyle konuşmak istediğimi söyledim. Beni sıkan bir konu vardı o zaman, sadece onunla paylaşabilirim diye düşünüyordum. Bana o gün çok yoğun olduğunu söyledi.”

“Hakikaten de yoğundur belki,”

“Bende öyle düşündüm.Birkaç gün bekledim ses çıkmadı.Tekrar aradım. “Birlikte bir kahve içelim, seninle konuşmak istediğim bir konu var “dedim. Gene işleri vardı. O zaman, “ sen müsait olunca beni ara “ dedim ama bu güne kadar aramadı. Hem çok şaşırdım, hem de kırıldım. Onun hakkında yanılmış olmak yaraladı beni.”

“ Peki, o seni böyle bir durumda arayıp, konuşmak istediğini söyleseydi sen ne yapardın?”

“ Ben mi? Hemen buluşmayı talep ederdim. O gün müsait değilsem bile ertesi gün işlerim olsa da ne yapar eder ona ayıracak bir zamanı yaratırdım.”

“İşte, işin püf noktası bu,!...Dostlar,arkadaşlar boş zaman eğlencesi değildir. Onların sana ihtiyacı olduğunda, ne kadar işin olursa olsun, zaman yaratılmalıdır. Eğer bu zaman yaratılmıyorsa, o ilişkiyi gözden geçirmek gerekir. Bu olayı da kafana takıp üzülme!.. Belki de daha iyi olmuştur.”

“Nasıl daha iyi olur?. Ona ihtiyacım varken beni aramadı. Ne konuşacağımı merak bile etmedi. Ben onu dost bilmiştim.Nasıl boş veririm?!.”

“Kırılmakta haklısın ama, sen ona o hassas döneminde senin için çok önemli olan bir durumunu anlatacaktın. Seni bir kez merak edip, arayıp sormayan bu arkadaşın, büyük ihtimalle derdinle de fazla ilgilenmeyecekti. O zaman daha çok üzülecektin. Kötü bir tecrübe edinmişsin ama, gene de zararın neresinden dönülse kardır. Sen de benim gibi yap, onun çekmecesini değiştir. O zaman beklentilerin aza iner ve kırgınlığın bu kadar derin olmaz!...”
“Kolay değil!…”

“Sana kolay olduğunu söylemedim. Belki bir gün seni kırdığını anlayıp, tamire çalışır. O zaman çekmecesinin yerini gene değiştirirsin.”

“ Umarım…” dedikten sonra, kalkıp gitti. Giderken derdini benimle paylaşmanın verdiği bir hafiflik vardı ama, içindeki kırgınlığın tamiri için gene de zamana ihtiyacı vardı.

Sevgili dostlar bu öyküyü anlatmamın elbette bir nedeni var. Zaman zaman hepimiz eşimizi, dostumuzu, sevdiklerimizi, büyüklerimizi belki de bilmeden ihmal eder, onları günün gailelerine dalıp, işimiz düşmedikçe, arayıp sormayız. Bunun için de, en önemli mazeretimiz “zamansızlıktır.” Oysa dostluklar, arkadaşlıklar kolay kurulmuyor ama özen gösterilmezse kolayca yok olabiliyor. Neden yok olduğunu anlayamıyoruz bile. Arkadaşımın öyküsünde olduğu gibi.

Dostluğa giden yol, ekili bir arazide basılarak açılan bir patika yola benzer, bunun üzerinde ne kadar çok gidip gelirseniz, o yol o kadar belirginleşir ve sağlamlaşır. Ama uzun süre, o yolu kullanmazsanız, otlar bürür ve bir gün, gerçekten o dosta ulaşmak ihtiyacını hissetseniz de, sizi ona götürecek yolu bulamazsınız…

Dost, sadece size ihtiyacı olduğu zaman, sizin yanına koştuğunuz kişi değildir!. Sizin ona ihtiyaç duyduğunuz zaman da, sizin de yanı başınızda bulduğunuz kişidir.
Dostlarımıza bir fincan kahve içmek için, zaman ayırmakla kalmayıp, onlar için zaman yaratmalıyız. Bir elin parmakları kadar dostunuz varsa şanslısınız. Elinizin işlevini tam olarak yerine getirebilmesi için, beş parmağa da ihtiyacı olduğunu unutmayın lütfen!...

Tekrar buluşuncaya kadar sevgiyle kalın.

Özcan Kandemir