İçimde Bir Şey Var, Ne Olduğunu Anlamadığım Bir Şey…

“Yine mi aynı şarkı”, dediğimiz zamanlardaki gibi, ne tam bir hayal kırıklığı ne de beklentilere ayan. Kaçan otobüsün ardından bakakalmak gibi bir şey, yenisini beklemek sıkıcı ve tam da o zaman geçmez zaman.

Uyurken ne hoş da, uyuyamazken geçmeyen gecenin verdiği sıkıntı gibi bir şey içimdeki… Çok acıkmışken üşenip de dolaptaki yemeği ısıtmamak gibi halsiz bırakan bir şey. Sanki daha önceden kanatlarım varmış da, çok fena toslamışım gibi duvarın birine, uyuşsam, uyusam, uyansam. Uyumanın eziyet, uyanmanın daha çok eziyet verdiği bir şey sanki… Gözlerimi açıp saate bakıp, yorganın altında kıvrıldığım ama “biraz daha uyuyayım” diye yalvaracak bir şeyin olmaması gibi boşluk içimdeki…

Tesadüfen radyoda en sevdiklerinden birine rastladığında ve şarkı bittiğinde başa alamayacak olmanın verdiği o gıcık his. “Off boşver” derken kendine, yani sözde avuturken kendini daha buna benzer bir dolu cümleyle, kendine inanmayışının verdiği hayal kırıklığı gibi bir şey…

Sahilde yakılan ateşin sönmesi ve alevlerle yükseldikten sonra kumda bir iz bile olamamış olmanın ezik duygusu, her şey olabilirken aynı anda hiç olmak.

Nefesin tükenene kadar koştuktan sonra durup soluklanırken şöyle bir geriye bakmak gibi, merak işte, öyle bir duygu içimdeki…

Hayatına kendince anlamlar katmışken, kayıplarından sonra hiç merak etmediğin şeyleri anlamaya çalışmak kadar zavallıca…

Yanarak ölmek kadar korkunç bir şey içimdeki…

Döndüğün yanlış yönün doğru olduğuna başkalarını da inandırmak kadar zalimce ama bir o kadar da masum. Öyle bir gel git…

“bir daha asla” larla başlayan cümlelerin işe yaramadığı, yetmediği ve çözmediği bir şey, insan olduğumu önce unutturan sonra hatırlatan bir şey… Birinin sana sarılmasına izin vermediğinde aslında en çok onun sarılmasını istemek gibi bir şey…

Ne bileyim, öyle bir şey işte, siz beni anlarsınız…

Sevgiler,

Itır…