Küçükken her çocuk aynı şeyi düşünürdü….Benim babam her şeyi bilir! Benim babam seni döver’lerle başladı bu düşünce, seni babama söylerim’lerle devam etti. Bir dönem hepimiz aynı şeyi düşündük, hepimiz babalarımıza çok güvendik, onların her şeyi bildiğine inandık, onların her durumda arkamızda olacacağına inandık, “babam ne olursa olsun beni kurtarır” dedik…
Sonra bir dönem geldi, biz büyüdük, babalarımız yaşlandı. Ve biz babalarımızın aslında her şeyi bilmediğine karar verdik, hatta ergenlik dönemlerimizde onların hiçbirşey bilmediğine, onların bizi anlamadığına kanaat getirdik. Küçükken o sırtımızı dayadığımız”güçlü duvar” gitmiş, yerine bizi anlamayan, ayak uyduramayan ebeveyinlerimiz gelmişti. Küçüklükten çıkmıştık artık, hayatı ve zorluklarını görmüştük. Bunun yanında teknolojide gelişmişti, yeni nesil olarak tabiki biz geride kalmış anne babalarımızdan daha çok şey biliyorduk, onlar ne anlardıki….
Tüm bu dönemlerden bende geçtim…Şimdi 29 yaşıma geldim ve oturmuş bu yazıyı yazıyorum..Nedenmi? Çünkü hala babamın güçlü kollarına dayanabileceğimi, onların söylediği gibi”anne olduğumda” değil, bu yaşımda, yeni bir “aile” kurduğumda anladım…. Ha belki herkes benim kadar şanslı değil, her kız çocuğu babasına oturup erkek arkadaşını anlatamadı, tanıştıramadı, babası”dışarı çıkma” dediğinde benim gibi( babası doğulu olmasına ve kendi ailesine karşı bile bu savaşları vermesine karşın) oturup babasıyla”neden izin vermiyosun doğru ve mantıklı olan bu” diye tartışamadı..Ama yukarıda bahsettiğim “süper baba” duygusu her kız çocuğunda olan şeylerdir, herkes yaşamıştır…Bu yazıyı asıl yazma sebebim, 29 yaşımda bile “benim babam ne olursa olur beni kurtarır” duygusunu hissetmem. Nekadar açık görüşlü ya da nekadar dar görüşlü olursa olsun…Tek istediğinin “benim mutluluğum”olduğunu biliyorum, nekadar beni korumaya çalışsa da, nekadar yanlış kararlar aslamda, nekadar saçmalasamda, ve o bunların saçma olduğunu nekadar bilsede onun için asıl önemli olanın “ben” olduğumu biliyorum.Benim mutluluğumun onun mutluluk sebebi olduğunu biliyorum...Ve şimdi anlıyorumki bana asıl güven veren bu duyguymuş…”aile”olmakmış…Seni yanlışınla doğrunla kabul eden birilerinin olmasıymış…Bunu ister bağırarak ister karşısında oturtarak ister yargılayarak anlatsın…Hep derler ya” çocuğun olmadan anlamazsın”diye, işte anlamadığımız şey buymuş..Ya da güvenemediğimiz…Çünkü dünya çocukken sandığımız kadar da güvenilir değil, insanlar güvenilir değil… Çok yakının da olsa insan bazen ister istemez kendi doğası gereği “bencilce” duygulara kapılabiliyor, yorumları taraflı olabiliyor, önce “ben” diyor...ama “aile” olunca sanırım “ben” yerini bize bırakıyor …İşte bana bu gücü veren ve bu yazıyı yazabilmemi sağlayan böyle bir babaya sahip olduğum için dünyanın en şanslı kızıyım….
Hep yanımda olduğun, benim göremediğimi gördüğün, oturup benimle sabahlara kadar dertleştiğin, tüm hatalarıma, yanlışlarıma bazen baş kaldırmalarıma tahammül ettiğin, sabahlara kadar gelip sarılamasanda hastane kapısında beklediğin, bana dürüst bir insan olmayı gösterdiğin, hayatımda gördüğüm en doğru erkek olduğun için sana çok teşekkür ederim babacığım...
İmge Özbek Reyhan
imgeozbek@gmail.com
İMGE ÖZBEK
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
