Durmadan tıkınınca, miden büyüyor ve doymak bilmiyorsun ya. Sonra bir kaç gün az yemeye gayret ettiğinde; epey eziyet çekip, sürekli aç geziyorsun ama bir haftada o mide artık o kadar da yemek istemiyor. Çok yakın zamanda yaşadım bunu ve çok mutluyum.
Peki, dedim kendi kendime, acaba kafamı da böyle küçültebilir miyim? İçimde durmadan konuşan sesin kaynağına "sus yavrum, sen" desem; endişeler, kendime acımadan söylediklerim, beni üzecek her şey, bir süre sonra kafam almadığı için giderler mi?
Sahiplendiklerim, sevdiklerim, nefret ettiklerim, bir bir yok olurlar mı, acı vermeden?
Diyelim ki evet; nasıl yapacağım ben onu? Acıktıkça su içmek gibi, kötü düşüncelerin yerini, güzel bir şarkıyla, bir fotoğrafla ya da başka güzel bir düşünceyle doldurup, alıştığım açlığı bastırabilir miyim?
Olmayacak şey değil. Zayıf bir Aslı hayal edip, yememek gibi mutlu bir Aslı hayal edip, düşünmeyebilirim de. Ya da başka şeyler düşünebilirim.
Peki bunları yazarken niye kafam büyüyor hala, kalbim sıkışıyor hatta? Düşünme dedikçe daha çok düşünmekten, elbet.
Ben gidiyorum, olmadı.
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
