Bugün çok önemli bir bilgi aldım Can'dan, kendim hakkında. Dört yaşındayken bana "sen çok öfkeli bir annesin" demişti, bulaşık makinasının kapağının üzerinde zıplarken, onu kucağıma alıp "kaç kere söyledim sana şunu yapma" diye bağırdığım için.
İçim acımıştı, koymuştu lafı resmen. O zamandan beri, dikkat etmeye çalıştım, sinirlendiğimde ondan uzak kalmaya çabaladım. Bugün, benim en çok neyimi seviyorsun, dediğimde; insanı çok güzel avutuyorsun, dedi. Hazır, iyi bir şey duydum diye üzerine gittim. Bana çok kızgın bir annesin demiştin, şimdi nasılım? dedim. Artık daha sakinsin, değiştin epey, dedi mağdurcuk. Peki 10 üzerinden kaç verirsin, sinirlenme sıklığıma diye sordum. Üç veririm dedi, eskiden olsa yedi verirdim. Epey değişmişsin, diye de teyit etti.
Bu; insan asla değişmez yalanına, inanmayı bırakalı bir kaç ay oldu. Kendimdeki değişikliklerden değil, onları dengesizliğime veririm çoğu kez. Ama çok yakınımda, beni çıldırtan bir insanın, dört sene içinde geçirdiği evrime tanık olunca, insan isterse gerçekten değişir fikrine ikna oldum.
Temelde, değişmeyen karakteristik özellikler elbette var ama insan davranışlarını değiştirerek, alışkanlık haline getirebiliyor. Ben bunu bilir, bunu söylerim. Bence siz de inanmayın, o değişmezz, insan neyse odur, safsatalarına.
Bir de bu gece en uzun gece ya, artık günler uzuyor, ben mutluyum, ya siz?
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
