Güne nasıl başlarsam başlayayım, bir anda hayatı zindan edebilen taksicilerden nefret ediyorum nokta…
Sabah griydi, ben gri değildim ama pembe de sayılmazdım hani. Taksiye binmek zorundaydım, mesafe uzak, sırtımdaki lap-top ağırdı. Taksiye bindiğim anda adamla atışmaya başladık. Kibarlığı elden bırakmadım ama içim dışıma çıktı, sinir stres dozu yükseldikçe yükseldi.
İşe gittim, her zaman olması gereken bazı detaylar atlanmış, projektör grev yapma kararı almıştı. Sinirlenmedim, sakince halletmeye çalıştım ama huzursuzluk ve kaçıp gitme isteği çoktan doldurmuştu içimi.
Bir de eğitim verme günümdü ve böyle kötü hissetme lüksüm, etrafımdakilere çemkirme şansım da yoktu. Kahvaltı ve kahveden medet umdum. Çok başarılı olamadılar, sadece doydum ve biraz daha uyandım. Sonra gülen bir yüz gördüm, arkasından gülen bir kaç yüz daha, arkasından güzel bir sohbet ve beni güldüren bir kaç yüz daha... Birden, pembeleşmeye başladım. Hava hala griydi, taksici hala gıcık ama yanımda değil.
Eğitime pembe başladım. Dinleyenlerin gözünde gördüğüm, tanımlayamadığım ama o anda tamamen benimle olduklarını hissettiğim gülen bakışlarıyla nirvanaya ulaştım. Bu kadar kolay, dedim kendi kendime, ilk arada.
Espri yeteneği bir hayli güçlü bir kaç kişi sayesinde eğitim daha da şenlendi, tabii ben de.
Hava hala gri, ben yorgunum ama sarıyım artık. Akşam batan güneşin turuncumsu sarısından. Umutlu, güler yüzlü, günü bitirmeye hazır. Yerini yıldızlara ya da gece bulutlarına vermeye istekli. Uykusu gelmiş ama tamamlanmış.
Hayat güzel...
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
