Beni hiç anlamadın. Ben de anlatmaya yeterince çaba göstermedim belki. Ortada bir suç varsa; sadece sen suçlu olamazsın. Anlatamadıklarımı şimdi rüyamda anlatıyorum sana. Ne zamandır gördüğüm anlamsız rüyalardan sonra iyi geldi, anlamlı bir şeyler yaşamak, rüyada da olsa.
Bugün, uzun zamandır ilk defa işe yaradığımı hissettim, iyi geldi bu his. İşe yaramazlık duygusuymuş, bütün bunalımlı yazıların sebebi. İşlemek iyidir, pas tutmazsın o zaman. Pas kahverengi, kuru, çirkin. Paslanmak istemiyorum ben.
Belki de çok hafife aldım duygularını, sadece beklenti gözüyle baktım onlara, karşılanmaz beklentiler. Bilmiyorum, kafam değişti mi peki? Evet ve hayır. Bu sadece bana bağlı değil.
Çocukluğuma gidiyor aklım, son günlerde sık sık. Sokakta oynadığım günlere, evdeki hallerime. Kendimi odama kapatırdım, radyo dinlerdim, yazardım. Ağlardım genelde yazarken, elbette mutlu olup yazdığım zamanlar da olurdu. İnsan hep mutsuz olamaz ya? Şifreli yazardım ki; kimse okuyamasın. Sonra yırttım o defterleri, attım. Ne aptalca, ne kadar çok aptallık yapıyorum değil mi?
Oysa şu anda o şifreleri çözmeye uğraşmak bile mutlu ederdi beni. Artık öyle yazmak zorunda olmadığımdan ya da yazmadığımdan.
Geçer, geçecek diyorlar ya, teselli için?
Aslında hiç geçmiyor.
Geçmiş gibi yapıyor.
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
