Duvarların Dili Var

Uzun zamandır hep aynı şeyleri yapıyorlar. İşe gidip gelmeler ve akşam televizyon, kitap, sohbet derken günlerin tekrarlardan öteye geçemeden, ellerinden kaçtığını fark etmeden, benimle kalıyorlar. Bazen huysuzluk yapıyorum, rengimi karartıyorum, belki beni öyle görmek onları rahatsız eder ve çıkarlar dışarı, farklı şeyler görürler diye. Ama hayır, benim huysuzluklarımı tedavi edip yine oturuyorlar benimle, her akşam, her gün.

Kavga etmiyorlar en azından diye yaşlı ve çok görmüş bir ihtiyar olarak seviniyorum. Daha öncekiler çok kavga ederlerdi. Sevgisizlikten birbirlerine en acıtıcı kelimelerle işkence ederlerdi. Küçük kızlarını hep odasında, başını ellerinin arasına almış, ağlarken görürdüm, kıyamazdım o miniğe. Ama hayat böyleydi ve onun şu anda yapabileceği bir şey yoktu. Sakinleştirmeye çalışırdım onu, sırtını verdiği yeri ısıtıp, kendimce şefkatle dokunurdum ona.
Çok insan gördüm, bekar olanı, ailesiyle yaşayanı, aralarında kim en mutlusuydu diye sorarsanız; çok düşünmeden cevap verebilirim. Çok yaşlı bir kadın vardı, hastaydı, yalnızdı. Bütün gün camın önünde otururdu ve kah kitap okur kah televizyon izler ama en çok da sokaktaki insanların hayatını yaşardı.

Kedilerin oynaşmasına gülümserken yüzü gençleşirdi. Her sabah apartmanın önünde buluşan liseli sevgilileri izlerken, onların aşkıyla kendisine dokunur, yanakları pembeleşirdi. Onların ayrıldığını anladığında aşk acısı çekerdi, onların üzüntüsünü sahiplenirdi.

Ama ne olursa olsun, onda diğerlerinde olmayan tek şey, hayatı anlamlı bulmasıydı. Kendisinin içinde olmadığı hikayelerde, oyuncuların yerine hislenip, onlarla duygu paylaşarak aslında yeniden yeniden yaşamasıydı. Böylece sadece bir ömür değildi onun yaşadığı, çevresinde gördüğü, tanık olduğu tüm hayatları yaşıyordu aslında. Çünkü hayatı seviyordu, acıları da mutluluklar ve sürprizler gibi kabullenerek, gözleri yaşla dolsa da kalbinde hissederek yaşıyordu.

İnsan ne için hayata geliyor?
Hep pembe düş bulutlarının arasında gülümsemek için mi ya da kara bulutların arasında kaybolmak için mi, gözyaşları arasında?

İkisi de olmadığına göre hayatın sırrını bulabilirseniz ki gözünüzün önünde, ne mutlu size...

Benim için hava hoş!