İnsan, büyümek, değişmek ve gelişmek için hayata geliyor. Ama bir yandan da mevcut halini korumak için elinden geleni yapmasına neden olan bir içgüdü ile yaşıyor. Hayat, bu iki ters köşe arasında mücadele etmekle geçiyor.
Esneyebilen uzar, katı kalmakta direten kırılır, kopar. Nihai hedef büyümekse; mevcut hal değişmeye mahkumdur.
Değişim küçük bile olsa; içten gelen ilk tepki red etmek oluyor. Hele bir de büyük bir değişime dair tehlike çanları çalmaya başladı mı insanın önce zihni, onun etkisiyle tüm vücudu değişimi engellemek için elinden geleni yapıyor.
Büyümek, gelişmek, yeni bir şeyler ortaya koymak için insanı sarıp sarmalayan rutin ve alışkanlıkların verdiği sıcaklıktan feragat etmek gerekir.
Bir adım atmak bazen ne büyük korkuların damarına basar da; insan kalıverir olduğu yerde.
Ya bir başkası onu arkasından iter ya da durduğu yerde; o adımı atmayı red etmeden önceki huzuru asla bulamaz.
Adımı attığında ise sorumluluğu almış olur ki; en büyük korku sebebi de bu sorumluluk duygusudur.
Her sabah gittiğim yerde, aynı yüzlerle konuşup, aynı bardaktan çay içerken bazen bir mutluluk yayılıyor içime. İyi ki buradayım, bu insanları biliyorum diye.
İşte bu anlarda, alışkanlığın verdiği huzuru bütün ruhumla sevip, şükran duyuyorum.
Gel gör ki; o huzur bazen iç sıkıntısına dönüyor ve hayattan soğutuyor da.
Ama bu alıştığım düzenin değişeceğinin sinyalini veren küçücük bir hareketlenme kalbimin hızla çarpmasına, bünyemin red mesajları göndermesine neden oluyor.
İşte orada değişime karşı gelişmiş direnç mekanizmalarım, hır hır hır sesler çıkararak eski bir makine gibi homurdanmaya başlıyor.
Bu mekanizma, benim "benliğimi" korumaya çalışan egom. Konfor alanını, düzenini, kendince norm kabul ettiği düzeni savunuyor.
Bana kalsa, öylece duracağım ve adım atmamak için gerekirse çekiçle dizimi kıracağım.
Değişimin ayak seslerini duyuyorum ve korkuyorum.
Görsel: Irisz Agocs – artistamuvek.blogspot.com
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
