Soluk Avrupa filmlerini seviyorum. Kadınların, senin benim gibi normal saçlar ve kıyafetlerle gezdiği, içinde bol melankoli barındıran filmleri.
Gerçek dünyayı izlediğimi, işte o anda hissediyorum. Zaten hayat ve insanlar yeterince sahteyken, maskeli baloya bir de elimle koyduğum dvd'den tanık olmak, hiç de cazip gelmiyor.
Film bittikten sonra olması gereken sessizliği seviyorum. Filmin en aklımda kalan sahnelerini, kafamda yeniden oynatmayı, bir kaç hafta sonra bile aniden filmi hatırlayıp, gerçek hayata yansımasına tanık olmayı.
Boyalı, cafcaflı, yapmacık insanlardan bunaldığım gibi sıkıldım hep mutlu sonlu, kahramanlı, güzel, parlak kitaplardan ve filmlerden. Bir ara kendimi suçladım, depresif ruh hallerine sokmayı seviyorsun kendini diye ama şimdi fark ediyorum ki; gerçekliği seviyorum.
Üzerinde düşünülecek, iz bırakan yaşanmışlıkların peşindeyim. Olmayan dünyalara dalıp, hayal kurmalar bana göre değil.
Hayal kurarken bile kırk tane detay ile hayalin içine edip, kendimden sıkılırken; bence fazla zorlamanın anlamı yok. Bazen de ben böyleyim deyip, işin içinden çıkmak en iyisi.
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
