23 Nisan törenlerinde, çocukları kendi belirledikleri danslar, şarkılar, şiirler ve konuşmalarla hizaya sokmaya çalışan okullara isyan ediyorum.
Onların günü değil mi bugün? O zaman bıraksanıza, diledikleri performansı sergilemek üzere çıksınlar sahneye, eğlensinler, istedikleri gibi şarkı söyleyip, dans etsinler. İsteyen grup kursun, isteyen tek çıksın. Ama sizin istediğinizi değil, içlerinden geleni yapsınlar. Asker gibi sırada beklemeler, ezberlenmiş oyunlar, şarkılar... Bayram onların bayramı yahu, sizin değil ki!
Zaten öğretmenler çocuklardan çok yoruluyor eminim, bu törenlere hazırlanacağız diye. Onlar da rahat eder, çocuklar da özgürce dans eder, konuşur, şarkı söyler. Özgürlük dediğimde gülesim geldi şimdi. Kendi fikrime burada yazamadığım bir yerimle güldüm. Nerede özgürlük var ki; çocuk bayramında olsun diye konuşuverdi iç sesim yine. Ama susturdum onu. Bu kadar zor mu, kendi bayramlarında hayal ettiklerini yapmaları için çocuklara iki saat vermek?
Ondan sonra Yetenek Sizsiniz, Pop Star, ıvır zıvır programlara akın eden kocaman adamlarla dalga geçiyorsunuz. Ne yapsınlar, zamanında ifade edememişler kendilerini, ortam bulmuşken faydalanıyorlar işte. Çocukken en azından bir kaç törende tatmin etseler o duyguyu, belki güldürmeyecekler sizi böyle, koca adam halleriyle.
Hepsini bir örnek giydirip, aynı hareketleri yapmaya zorladığınız şu çocuklara bir müsaade edin be!
ASLISIN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
