“Geçmişin hesabını tutan, gelecekten eksik kalan, hayatta asılı kalan ve mutlu olmaktan kaçınan neslimize…” Nilhan Fidan`ın yeni yazısı...
ZAMAN VE YILDIZLAR, BU GECE
Zaman mı yıldızlar mı az bu gece. Avuntularımız mı bizi ayakta tutan yoksa bizi taşıyan ayaklar mı yükümüzü çeken yıllardır…
Anlamadığım sorular, cevaplayamadığım telaşlar içinde kayboluyoruz. Dağların gerisinde bir yer olacaktı, bir bakıp gelsek, belki aradığımız ordadır, ne dersin… Bir koşu gideriz, bir nehir çizeriz yeşil çayırlarda, vadilerde koşuşan keçiler ve bacasından duman tüten üçgen çatılı bir ev. Evin çitleri olur, bahçesinde de ortası kırmızı, taç yaprakları sarı kır çiçekleri.
Zaman değil sorun, güneş henüz doğmamış bile. Göklerimizi teslim edeli çok olmuş ve doğa hepten yenik düşmüş insanlığın yıkımına. Sarp kayalıklardan okyanus diplerine kadar adet sancısı çekiyor doğa ana. Kıvranırken yanında kimsesi yok, ellerini sıkarak bacaklarını tırnaklayarak bekliyor varoluşunun yenileneceği o günü. Ama o gün hiç gelmiyor. Çığlıkları martı kanadında takılı kalıyor, gözyaşları kurumuş çağlayanlara bir damla yaş anca düşürüyor.
Geçmişin hesabı gibi, gelecekten vazgeçmiş bebekler doğuruyor anneler. Kurallarla yüklü, pozitif düşünceye dayalı, yeniliklere açık ve sosyal içerikli bir yaşam örüyorlar çocuklarına. Yaşamı hapsettiklerini fark etmeden ve mutluluk beklerken tatminsizlik yaratarak gelecekten çalıyorlar.
Çalınan o gelecekte kaç eksik cümle kaç kaçak öpücük asılı kalacak kimbilir. Hatıralara gizlenen geçmişe kıyasla daha mı huzurlu şimdi insanlık… Daha mı parlak renkler ve sözler daha mı gerçek… İnanmak yetmiyor, insan mutlu olmayı bile unutuyor artık. Ve mutlu olmayı bilmemek… Dolu dizgin yaşamaktansa bir düşünce bulutu içinde dolaşmak ne büyük haksızlık.
(Mutlu olmayı da hak etmek gerek demek ki. Hayatı tekrar kurgulamak ve ona sımsıkı tutunmak gerek.)
Zaman mı yıldızlar mı az bu gece. Sen mi yoksa ben mi suçlu bu katliamdan… Zamansa zaman yıldızsa yıldız dolunay da gelse değişecek mi hüküm...
DİĞER ADRESLER 
