“Ben ve sen, kelebek dokunuşu gibi bir öpüş…” Nilhan Fidan`ın yeni yazısı...
ÖPÜCÜK
Başını hafifçe eğip bana yaklaştığında kırlangıçlar kanatlanıyor şehrimden, gök alaca renklere bulanıyor gün doğumunda gibi. Öyle yumuşak öyle tatlı bir iç çekişle buluşuyoruz ki sesler ve gözler yitiyor, pencereler örtülüyor, görünmez duvarlar bizi gizliyor.
Bitmesini istemez gibi baştan sararken en sevdiğimiz şarkıyı, içimizdeki gelgitlere kapılıyoruz - yükselen dalgalarda kaybolmaya hazır.
Benim başım dönüyor, sen elimden tutuyorsun. Bir an, durup aralıyoruz perdeleri.
Rüyadan uyanmak istemez gibi isteksiz; ama bir yandan da gerçekliğini görmek ister gibi merakla bakıyoruz birbirimize.
Ben ve sen, biz.
Derin bir solumayla içine çekiyor bizi dalgalar. Kırlangıçlar kanat çırpmaya başlıyor yeniden. Hafif bir meltem esiyor; yüzümüzü okşayan bir kelebek dokunuşu.
Çınar dallarında çiy damlaları...
Kısık gözlerle bana bakıyorsun. Geniş geniş gülümsediğinde dudaklarının aldığı kıvrımda kayboluyorum. Derin bir soluma oluyor o kıvrım, yine başım dönüyor.
Bu anda kalmak ister gibi yumuyorum gözlerimi. Tüm dünya yitiyor o anda. Ve yine…
DİĞER ADRESLER 
