Ekimin İkisi

Bugün, aylardan sonra gelen sonbahar grisi sokaklarda… Gönüllü olmasam da yavaş yavaş puslu havaya ve yağmura alışmaktayım. Cici bici gömleğim, yeşil taşlı kolyem ve doğum günü hediyesi küpelerimle pek şekerim. Ama heyhat! Değişen bir şey yok hayatımda. Bir tek şu dayanılmaz sancı sol dizimde. Bir de yeni yeni içer olduğum, acılarıma ortak Türk kahvesi…

Bu Cumartesi Roxy’deydim. Pantolonumu pisleme pahasına yere oturdum, bol bol güldüm. Kendimi müziğe kaptırıp salındım. Kendi aralarında eğlenen grupların mutlu hallerini izledim. Sonra yine güldüm. Gülmediğimde de gülümsedim. Bunda tatlı turuncu içeceğin de payı var elbette; ama asıl pay yine de benim.

Güzel bir hafta sonu; iki kısa gün. Bugünse Pazartesi. Laylaylom’dan sonra ciddiyete davet ediyor beni. Yine takım elbiseli kimliğime dönmeliyim. Spor ayakkabılarımın yerini yüksek ökçeler almalı. Deri ceketimi motosikletin üzerinde bırakmam gerekiyor. Bu kapıdan ancak profesyonelliğe uygun bir renk ve kesimle geçebilirim. Kırmızı parlak ojelerimi çıkarıyor, sedeflerle açık tonlara boyanıyorum.

Bugün, Ekim ayının ilk Pazartesi’si. Kendime çay alırken durduk yerde hatırladığım bir anlamı var bugünün. Bir elimde sıcak su dolu fincan, diğerinde çay poşeti kalakalmamın sebebi var.

Bugün, O’na son kez sarıldığım günün yıldönümü. Saçlarımı okşarken “böyle güzel” dediği, bana sarılırken “gitme, kal” dediği bir Pazar sabahı. Geçen yıl bugün, sağanak yağmur altında üşümeyeyim diye bana kot ceketini verdiği gün. O’nun bana son kez güzel bir şeyler fısıldadığı ve beni taksiye bıraktığı gün. O sevimli çocuğa son kez el salladığım gün bugün.

Ve bugün Pazartesi. O günden tam bir yıl sonra, günlerden bir gün farkla… Bir adım daha ilerde miyim? Yoksa gerilerken saflarımda bozgunlara mı uğruyor ordularım? Cevabım an ve an değişiyor; ama ne fark eder…

Portakal ağacı yetişmiyor ki saksıda… İpek mendilden gül yapamıyor bu eller.

Ay tutulması diyorlar adına belki. Yine de kalbe konan bir çift kelebek yok ki onun yerine…

Nilhan Fidan
fidannil@yahoo.com