“O artık beni sevmek ne kelime, benden nefret edermiş. Köşe bucak kaçması, saklanması bundanmış.” Nilhan Fidan`ın yeni yazısı<br>
Ben cıs olmuşum. Artık yokmuşum. O kadar kötüymüşüm ki anneler çocuklarından uzak tutmuş beni. Pis o, kaka, demişler. Sınıfın ortasında tek ayaküstünde bekleyen biri varsa o benmişim. Kedileri kuyruklarından tutup havada savururmuşum, karıncaları ezmekten kaçınmazmışım.
Ona da söylemişler tabii bunları. Yasaklanmış benimle konuşması. Yoksa cadılar kaçırırmış onu bir gece, uykusunun ortasında. Belki yine rüyasında beni görürmüş; yan yana oturup konuşurmuşuz belki, ama tarantulalar kesermiş önümüzü, karabasana dönermiş mutluluğumuz. O artık beni sevmek ne kelime, benden nefret edermiş. Benimle karşılaşmak fikri bile ürkütürmüş onu, kötü büyücüler gelirmiş aklına. O kadar korkarmış ki beni görmekten, gözlerini yumarmış sürekli. Kafasını kumlara daldırıp sürekli dua edermiş görünmez olmam için.
İşin kötüsü ben de görünmez olmak istermişim o benden kaçtıkça. Çirkin ördek yavrusuymuşum zaten ben. Vrak vrak yüzermişim derede. Bir zamanlar mutluymuşum, hem de ne mutlu. Her şey güzel olacak dermişim sürekli. Kimse tutamazmış artık beni. Ama sonra yanlış zamanda yanlış yerde bulunmuşum istemeden. Belki de çok istemişim, bir şeyi çok fazla istememek gerekmiş; ondan mahvolmuş her şey – ne bileyim.
Sanırım yine yapacağımı yapmış, her şeyi yerle bir etmişim. Ben oyunbozanmışım, kural tanımazmışım, olmayacak işlere kalkar, her şeye çok çabuk inanıverirmişim. Saklambaçta sobelenenmişim, yakalamaç oynarken düşüp dizimi kanatmışım. Yakar topta hep en zor renkler bana çıkarmış, hep küsermişim. Küs, dermişim.
Sonra büyümüşüm sanırım, farkına varmamışım. O kadar çok büyümüşüm ki kocaman adam olmuşum. Yine de kötü çocukmuşum ben, beni gösterip “çocuğa bak” derlermiş, gülerlermiş uzun uzun. Utanırmışım. Ben kocaman adam oldum, görmüyor musunuz, dermişim.
Geçermiş zaman, fikrini değiştirmezmiş. Çünkü ben artık cıs olmuşum. Benim dışımda her şey olurmuş ona. Tüm sesler, renkler, çiçekler ve sohbetler olurmuş da bir tek ben cısmışım.
Ben, masaldaki üvey anneymişim, filmlerdeki katil. Köşe bucak kaçması, saklanması bundanmış. Ona yakışmazmışım ben. Rengim ona gitmezmiş; çevresindeki tavus kuşlarına benzemezmişim. Söyleyememiş hiçbir zaman söyleyemediği gibi; ama ben bilirmişim. Korkaklıkmış belki de izlediğim bu oyun. Ama ben oyunlardan sıkılmışım. Anlamışım artık ve kabullenmişim.
DİĞER ADRESLER 
