Nihayet!

Bi adam var aslında. Bi gün çok yakınında. Bi gün senin. Bi gün senden başka hiç bir şey yok hayatında.

Dünyanın en mutlu kadınısın o anlarda. Çünkü sana adanmış biri var. Elini tutmuş, sana sarılmış, seni kollarından bi an olsun ayırmamış. Teninde kokusu kalmış. Bilememişsin bi gün gider de seni unutur diye.

Her fırsatı değerlendirmişsin. Kaçıp gitmişsin. Kollarına koşmuşsun. Seni görmüş ama gerçekten görmüş. İçindekileri sen anlatmadan anlamış. Kızgın mısın? Üzgün müsün? Mutsuz musun? Keyfin yerinde mi? Sormamış ama sana baktığında hepsini anlamış. İçini görmüş çünkü. İçinde olmuş. Seni kendisi gibi benimsediğini sanmışsın. Kendini sevdiği kadar seni de sever diye hayal kurmuşsun. Yanılmışsın.

O kollarında eriyip tükendiğin adam aslında sana ait olmamış hiç. Sen kendini bi yalana inandırmışsın. İnandırdığın her yalan için günler harcamışsın. Durup durup başa sarmışsın. "Bunu bana nasıl yapar?", "Ama niye?", "Hiç mi sevmedi?"ye dönüşmüş cümleler. Gözyaşları arasında ismini ağzından kaçırmışsın. Duyan herkes kızmış sana. Sanki kendine olan kızgınlığın azmış gibi.

Denemeye başlamışsın sonra. "Nasılsa unuturum." demişsin. Ama nasılsa unutamamışsın. Üstünden 1sene geçmiş. Sen hala bıraktığın yerde kalmışsın. Denedikçe daha çok acımış canın. Denedikçe daha çok bağlanmışsın ona. Sen denedikçe, o gülüp eğlendikçe birbirinizden daha da uzaklaşmışsınız aslında. Ya da hiç bir olmamışsınız ki uzak kalasınız.

Çocuk gibi avutmayı öğrenmişsin kendini. Başkasını öperken aklına geldiğinde gerilmişsin, hissetmiş karşındaki. Her dokunuşta O'nu aramışsın da kabul edememişsin. Her kokuda onun sinemada yanında oturuşunda kokladığın parfümü gelmiş aklına. Kucağında televizyon izlerken saçlarını koklayışı gelmiş, durmuş. Kim beğense saçlarını "1 yıl önce daha güzeldi" cevabını vermişsin. Gamzelerine iltifatlar yağdığında duymamış gibi yapmışsın. Kimseyi O'nun gibi istememişsin. O'nun gibi hissetmemişsin. Saplantı mı? Takıntı mı? Her neyse...

Herşeyin o kadar büyük yalanlara dayandığını farketmemişsin ya en çok ona üzülmüşsün. "Seni istiyorum" demiş sana. Nefesi kesilmiş sen ona sarılırken. Uykusunda sayıklamış. Hiç bişey yokmuş aslında beklediğin, O'nun seni hep öyle istemesi dışında.

Kendine tuzaklar kurmuşsun farketmeden. Ondan uzağa gitmek istemişsin. Ama öyle şeyler olmuş ki O'ndan başka bir şey düşünememişsin.

Denemeler başarısız olmuş. Her öptüğün adamın yanında mutsuz olmuşsun. Sana dokunmalarını istememişsin. Sevmemişsin. Saçmalamışsın, ağlamışsın. Telefon defterine bakıp bi numaran bile olmadığını anlamışsın. Ne yazık.

Nihayetinde kabullenmişsin artık. Denemekten vazgeçmişsin. Umut etmemişsin. Neyine senin umut, farketmişsin.

Olanlara kendin bir yol vermek yerine her yolda başka bir olayla karşılaşmayı öğrenmişsin. Biraz geç olmuş. Kırılan kalbin, yok olan gururun olmuş. Ama nihayet normale dönebilmek için bi ışık bulunmuş.

Unutmasan da, onunla yaşadıklarını yakıp yıkamasan da "eskidendi" demeye başlamışsın. Nihayet...