Fırına odun atan kadın...

Dünyaya ve gelişen olaylara baktığımızda duygunun neredeyse yok olduğunu görmekteyiz.

Hikaye bu ya,
Bir gün Hz.Süleyman kasabada gezerken, fırının önünde bulunan kadının durumu, dikkatini çeker.

Bir kolunda bebeğini sımsıkı tutarken, diğer koluyla da ateşe, devamlı odun atmaktadır.

Hz.Süleyman, iki işi, hem de, hiç durmadan, usanmadan, nasıl, yapmaktadır diye sorar?

Derler ki, bunu ona yaptıran analık duygusu,sevgidir�br>Hz.Süleyman, o zaman, ben de ,onun, bu duygusunu alırım,bakalım ne yapacak der, ve alır.

Kadın, birden irkilir,kolundaki çocuğa bakar ve, �u ne, bu et yığınını neden taşıyorum ki� der, ve, onu, ateşe atar.

Kıssadan hisse misali, sanki insanlık bu durumda.
Sanki, sevgi, merhamet duyguları, insanların ruhundan alınmış.
Haşin ve vahşi bir dünyada yaşıyoruz.

Böylece aile bitiyor,ilişkiler menfaate dönüşüyor,pazarlıklar yapılıyor.

Herkes birbirine kin duyuyor.
Samimiyet yok.İstihdam,istismar,kullanmak için oluyor.
Bakışlarda sıcaklık,kelimelerde sevgi,davranışlarda himaye,sarıp-sarmalama yok�

Hain bakıyor, acı konuşuyor,zulmediyoruz.
Şiddet,kin,nefret,entrika,yakma-yıkma ve bütün bunlardan beslenip daha da artan menfi davranışlar tablosu ortaya çıkıyor.
Birisine acı vermekten, onun felaketi için çalışmaktan,dedikodu ve nazarla karşımızdakini yiğip bitirmekten, öylesine besleniyoruz ki..
Parası olduğu halde,sırf karşısındakine zarar versin diye, borç isteyen, yaşama aktık,sellere kapılıp gidiyoruz.
Çocukların bile yapmadığı hareketleri yapıyoruz.
Unutulmamalıdır ki,Allah, Makam,mevki.mertebeyi,şanı,şöhreti,namı,unvanı verirken,dener.

Bazıları zulmeder,kendilerini tanrı gibi görürler,bazıları da Allah�n rızasına,mükafatına nail olurlar.
Mühim olan her zaman,her yerde ,her işte Allah�n torpil olmasıdır.

Bunu unutanlar,her şeyi kendinden menkul zannederler.Ve, azar,kudururlar.Zulmederler.
Menfaatimiz için ne kalpler kırıyoruz.
Değer mi bu ölümlü dünyada.
Tabii, hizmette yarış içinde olacağız, ancak başkalarının zevaline sebep olarak,ortak olarak değil.
Gönüllerde taht kuracağımıza,makamlardaki tahtların peşinde koşuyoruz.Onun için de elimizden gelen bütün menfi davranışları,kulisleri yapıyoruz.

Yazık oluyor, eşrefi mahluk yaratılan,hesaba çekilecek olanlara.
Kendimize benzerlerini bulup,buluşturup, komplo teorileriyle kafa yoruyoruz.

Başarılı olamazsak da,kapı kapı dolaşıp şikayetlerde bulunuyoruz.

Halinden memnun olmayan,huzursuz yaşayan,huzursuzluk veren,karmaşa çıkaran ve bütün bunların, veba gibi bulaşmasına,sebep olan ortamları hazırlıyoruz,ortamlarda yaşıyoruz.

Uyurken de uyanıkken de daima zarardayız,zarar veriyoruz.
Ne kendimizin, ne de başkasının, iyi ,güzel,verimli,başarılı olmasını istemiyoruz.

Bazısının bacağından çekiyor,bazısının başına basıyoruz.
Vicdan yok oldu.

Kötülük yapmaktan haz alıp,geceleri horul horul uyumaktayız.
Uykularımızı kaçıran ,bugün yeteri kadar kötülük yapmadığımız,ara bozmadığımızdır.

Sanki, içimize şeytan girdi.

Artık insanlık kendisine çeki düzen vermek mecburiyettedir.
İnsan olmanın erdemi, idrak edilmeli,bunun şuuru oluşturulmalıdır.

Bizler,vatan,millet,bayrak,iman,aidiyet duygusunun yüceliğini anlatmalıyız.

İnsanın,
yaşadığı toprak,
mensup olduğu millet,
inandığı din,
gölgesinde oturduğu bayrak,
bu topraklar,
emlakcıdan alınmadığına göre,
inanç da, internetten tıklanmadığına göre,
takkemizi alıp,önümüze koyup düşünmeliyiz.
Takke lafın gelişi.
Varsa,kafamızdan beynimizi, elimize alıp, düşünmeliyiz.

Yoksa, kafa ve kafalar, önce işgal, sonra yok olmak tehlikesinde kalır.

Bu duygu ve düşüncelerle saygılarımı sunar,en kalbi duygularımla selamlarım.

Hikmet Suner