Değişen Zamanlar, Azalan Konuşmalar

Cosmoturk.com sitesini uzun zamandır takip ediyorum ve köşe yazılarını keyifle okuyorum. Aslında bu sitenin benim için bir diğer önemli tarafı, iş hayatındaki önemli noktaları bana öğreten ve beraber çalışma imkânı bulduğum İmge’nin de burada yazıyor olması. Ankara’da medya İlişkilerinde stajyeri olarak başladığım ve iletişim tekniklerini (ve bir çok şeyi) öğrendiğim isimdir. İmge’nin Stockholm’e aniden taşınması ile beraber acaba İmge’den sonra işleri onun kadar iyi yapabilir miyim korkusuyla birden kendimi İmge’nin masasında buldum. Beraber paylaştığımız odada hemen masasına geçmek istemedim. Uzun süre kendi masamda çalışmaya devam ettim. Benim için çok zor olmuştu birden taşınması ve İmge bu nasıl olacaktı, diye sormadan işleri yapmak durumunda kalmak beni tedirgin etmişti. Uzakta da olsa, her mailime telefonuma hızla dönerek aslında çokta yalnız kalmamıştım. Verdiği destekle bir şekilde işin altından kalkabilmiştim. Her hafta yazdığı Cumhuriyet Gazetesi yazılarına benim devam edecek olmam da ayrı bir heyecan ve bir o kadar soru işaretleriyle doluydu. Bana yazıları senin yazman gerekecek, yapabilir misin dediğinde yok sanırım yapamam demiştim. Sonra aslında yapabilirim İmge’ye neden öyle dedim, en azından bir deneseydim, dediğimi dün gibi hatırlıyorum. Herkesin hayatında özellikle iş hayatında tanıştığı, bir şeyler öğrenmek için can attığı ya da onun gibi olmak istiyorum dediği mutlaka birisi vardır. Benim o ismim de imge’ydi. Kıskançlığın ya da güvensizliğin olmadığı bir iletişim vardı aramızda. Ankara’da geçirdiğim yılların ardından İstanbul’da bulamadığım ve özlediğim şeylerden birisinin de böyle diyaloglar olduğunun farkına vardım. İş yaşantısının hırslar, kıskançlıklar çoğu zaman nasıl birisinin önüne daha kısa sürede geçerim ya da ayağını nasıl bir şekilde kaydırırım düşüncesinden uzak, zamanımızın daha doğrusu hayatımızın en önemli saatlerini geçirdiğimiz iş yaşamını belki daha da zorlaştıran düşüncelerden uzak geçirdiğim üç yılın keyfi çok farklıydı. Üniversite yıllarını özlemek gibi…Ondan biraz daha farklı yani öyle ki hem işi nasıl daha iyi yapabilirimi çekinmeden hatalarımı paylaşıp daha iyisini nasıl yapabilirim diye konuşabildiğim, iş çıkışında yaptığımız programlarla eğlenebildiğim çok değerli zamanlardı. Şimdi baktığımda insanlar birbirine açık vermekten korktukları için paylaşımlarının azaldığı, saate bakarak iş çıkışını bekledikleri, işe her sabah hafta sonunu bekleyerek geçirdikleri yaşamlar yaşıyorlar. Dönem dönem böyle zamanlar yaşamış olabiliriz. Kariyer hedeflerimiz için dayandığımız büyük şirketlerde, gülümsemeden uzak, günaydın derken bile çekindiğimiz çalışma arkadaşlarımız. Karşımızdakine ne kadar sert konuşursak ve ne kadar yüksek sesle konuşursak o kadar iyi ve güçlü olduğunu zanneden insanlarla çalışmak daha doğrusu çalışmaya çalışmak. Daha az gülmek, daha az konuşarak mesafeleri korumak zorunda olduğumuz şirketler. Aslında aranılan İmge’yle olduğu gibi, samimi ve art niyetsiz konuşmalar ve aslında kimse sadece buna ihtiyacının olduğunu henüz keşfetmiş değil. Biz İmge’ye bu kuralların tersine hem işte hem de dışarıda çok konuştuk, çok şey paylaştık ve paylaşmaya da devam ediyoruz. Bana dürüst cevaplar vererek, yanıldığımda da, başardığımda da yanımdaydı. Dilerim herkesin başına böyle güzel ve sürekli iş arkadaşlıkları gelir. İşi yapmanın sadece yapmak olmadığını, konuşmanın, gülmenin, eğlenmenin de iş hayatına farklı bir renk getirdiğini ve bununla daha da çok başarı geldiği bir şekilde anlaşılır.

Bu anlamda birkaç yıl arayla da olsa, şimdi İmge’nin öğrencisi, stajyeri, arkadaşı, kardeşi olarak burada yazmak işte bu yüzden çok önemli. Daha önce hiç sorulmadı ama sorulursa örnek aldığınız birileri var mı diye, hemen cevap verebilirim, hem de hiç düşünmeden: İmge Özbek Reyhan.