On sekizden önce hayat bir başka, on sekizden sonra daha bir başka…
On sekizden önce;
Hüzün kuşatmamıştı henüz kalelerimizi…
Umutsuzluk girmemişti daha kara sularımıza…
Karamsarlık çöreklenmemişti hava sahamıza…
Strateji yer etmemişti duygularımızda…
Söylenmemiş sözler birikmemişti dilimizin altında…
Karmaşık cümleler yoktu konuşmalarımızda…
Savaş tanrıları kol gezmiyordu ruhumuzda…
Böyleydi işte hayat!
Aşk da bir başkaydı!
Sevmek için bir neden aramazdın ki…
“Bana uygun mu acaba?” sorusunun altını mantık içeren maddeler ile doldurmazdın. Bu soru gelmezdi bile aklına. Kalbin sadece “istiyorum” derdi, o kadar!
Aşık olmak için bir bakış yeterdi ya da duvarlarını posterleri ile süslediğin o sanatçıya benzemesi.
Kanlı bıçaklı olmazdı hiçbir zaman aklınla yüreğin.
Benzersiz çarpardı kalbin.
Buğulanan her cama sevdiğinin adını yazardın.
Bir ve iki bilinmeyenli denklemleri çözdüğün üç ortalı harita metod defterine sevdiğinin adını karalarken bulurdun kendini.
Çoklu bilinmeyenler henüz girmemişti hayatına.
Ankesörlü telefonlarda yapılan konuşmalarla yaşatılırdı aşk.
“Hayatımın aşkı o” derdin bir gün, “ondan başka kimseyi sevemem artık” dediğin başka biri çıkardı karşına ertesi gün.
Aşkı aramıyordun ki böyle umutsuz gözlerle. Aşk gelip buluyordu zaten seni.
Böyleydi işte, on sekizinden önce!
Ya sonra mı?
Bir perde kapandı hayatımızda
Hayatımızın bir bölümü kalıverdi o perdenin arkasında.
Yeni roller edindik sonrasında
ama ne yazık ki
ezildik çoğu zaman bu rollerin altında.
GÜLAY AKÇAKOCA
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
