Deli Bekir için...

Bu sefer yazımı okumaya başlamadan önce aşağıdaki butonu tıklayıp, müzikle birlikte okumanızı rica ediyorum.

[mp3]http://www.cosmomutfak.com/Efeler-Zeybek-Harmandali.mp3[/mp3]

Deli Bekir için...

Hayatta tek çocuk olmak zor. Başın sıkıştığında ne yapacağını bilemezsin. Bazı zamanlar bir ağabeyin hasreti ile yanarsın. Ben 8 senedir bu hasretle yanıp tutuşuyorum.

Harmandalı… Hayatımın en önemli müziklerinden biri. Her duyduğumda tüylerimi diken diken yapan, beni benden alan, kalbimin en derinlerine bıçak gibi saplanan bir şey.

Her duyduğumda kollarımı iki yana açıp oynamaya başlarım. Yanımda kim olursa olsun, ne düşünürler diye bakmam bile. Ne düşünürlerse düşünsünler. İster deli desinler ister yüz çevirip bir daha suratıma bakmasınlar.

Önemli olan içimdeki duygularım. Kim bilebilir ki Harmandalı’yı her duyduğumda yüreğime saplanan bıçak yarasının kanadığını…

Size bir deli adamdan bahsedeceğim. Bekir Babaeren’den, kısaca Deli Bekir’den… Tek ağabeyimden… Sekiz sene önce kaybettiğim en değerli varlığımdan….

Bekir abim amcamın oğlu… Ailenin 3 çocuğundan ortanca olanıydı. Üçüncü kardeşi ben hiç görmedim. Dokuz yaşındayken trafik kazasında kaybetmişiz. İlk Fahire ablam dünyaya gelmiş Bekir ağabeyimin ablası. Sonrada Bekir… Deli Bekir….

Dünya’ya bir gelmiş pir gelmiş. Hayatı o kadar heyecanlı bir o kadar da hızlı yaşadı ki sormayın. Geriye baktığımda ne de güzel yaptı diye düşünmeden edemiyorum.

Astsubay Bekir…

Her gittiği birlikte el üstünde tutulan, askerlerinin onu baba gibi sevdikleri bi deli adam… Adam gibi adam...

Çapkın, akıllı ve becerikli….

O kadar çapkın ki Çorlu’da görev aldığı askeri birlikteki komutan kızları ile olan ilişkileri nedeniyle iki haftada bir ceza alıp İstanbul’a postalanan, komutanın üçüncü katta bulunan dairesinin penceresine merdiven dayayıp kızını kaçırıp sabaha kadar askeri jeep ile gezdikten sonra eve bırakan bir adam. Başını her seferinde belaya sokan ve her seferinde boşver be amcaoğlu hayat bu, yaşa hayatı diyen bi deli adam.

Sekiz senedir ağlayamıyorum. Gözümden ara sıra yaşlar geliyor ama onlarda yaş olsa bari… Sekiz sene önce bir anda kesildi göz yaşlarım. Gecenin köründe gelen bir telefon tüm hayatımı değiştirdi.

Medyada çalıştığım sırada bir gece ısrarla telefonum çaldı. Telefonu açtım. Karşımda gazeteci dostum Necati…

Ağlıyor… Titreyerek bana;

- "Cenk, Bekir’i kaybettik. Görev başında kaza geçirmiş..." dedi.

Ailede ilk duyan ben oldum. Elimden telefon düştü, ağlamaya başladım. Babamlar da yanıma geldi. Onlara da söyledim. Bir anda yıkıldılar. Üç kişilik ailemiz benim odamda birbirimize sarılıp ağlamaya başladık. Ne zormuş en değerli varlığı bir anda kaybetmek.

Yüreğime o gün saplanan bıçak hala benimle birlikte yaşamayı sürdürüyor.

Her sene Aydın’daki mezarına gittiğimde iki sigara yakıyorum. Biri Bekir, diğeri benim için… Sigaranın birini toprağına dikip yanına oturuyorum. Konuşmaya başlıyorum. Anlattıkça anlatıyorum. Tüm sene boyunca içime attığım, kimseye söylemediğim şeyleri anlatıyorum. Dertleşiyorum. İşte o zaman dökülmeyen göz yaşlarım bir anda sel olup boşalıyor.

Yaşıyorum Bekir abi. Ne olursa olsun ne kadar zorluk çeksem de yaşıyorum.

Bana,

- Boşver her şeyi yaşa demiştin. Boşverdim her şeyi yaşıyorum. Takmıyorum hiçbir derdi. Kaybettiklerimi. Kaybedeceklerimi.. Sadece mutlu olmak için yaşıyorum.

Giderken bize iki değerli armağan bıraktın. Aynı soyadı taşıyan. Boğaçhan ve İlayda… Onlar için yaşıyorum.

Yüreğimdeki bıçak ne kadar kanatırsa kanatsın, yaşamayı ve mutlu olmayı sürdürüyorum.

Hayatta mutlu olmak kadar güzel bir şey yok.

Şimdi hoparlörlerin sesini biraz daha açıp, benimle birlikte Harmandalı'yı sonuna kadar dinleyip, Deli Bekir’e, kaybettiğimiz ve yüreğimizde yaşattığımız tüm sevdiklerimize bizden güzel bir armağan vermeye ne dersiniz?

Sizi bilmem ama, ben yazımdan hemen sonra kollarımı sonuna kadar açıp Harmandalı'yı tekrar oynayacağım.

Sevgiyle kalın,

Cenk Babaeren
cenkbabaeren@cosmoturk.com