Karnında durup dönen kaşındırıcı bir bulantı ile uyandığında, hafif bir gülümseme kapladı yüzünü Seda’nın. Hafiften bir baş dönmesi ile yataktan kalktığında ise gülümsemesi daha da arttı. Bunun iyiye bir haber olduğunu farkındaydı, daha önce yaşamamıştı ama biliyordu. Uzaklardan bir armağan paketleniyordu onun için, biraz vakti vardı sabretmesi gerekiyordu ama ne de olsa dünyanın en güzel armağanı idi yola çıkmış olan.
Kahvaltıda, çok sevdiği kahvesinden bir yudum alıp tiksindiğinde hoşuna gitti bu tiksinti, domatesin kokusunu ilk kez böyle tuhaf duyuyordu, peynir bu kadar tatsız olabilir miydi? Hızlıca giyinerek en yakın laboratuara gitti, kendisinin bildiğini dünyaya kanıtlamaktı istediği: “Kesinlikle eminim” dedi hemşireye “Bu sefer kesinlikle eminim”
Sonrası en güzel heyecan. Önce kocasına haber verdi öpücüklerle, sonra anneler babalar arandı mutluluk gözyaşları ile... “Büyüklerimiz 3 ay beklerlermiş müjdeyi vermek için” diye uyardı annesi, Seda beklemedi, bekleyemedi.
Sonraki günler zor geçti, bulantılar artınca kuru simitten başka bir şey yiyemedi. Başı sık sık döndüğünden, yattığı yerden pek kalkamadı. “ İki can taşımak zordur derler, doğruymuş” diye düşündü. Ara sıra nazlanmak, biraz kapris yapmak istedi ama kocacığına kıyamadı.
3 aydan geriye sayıyordu hergün. 3 ay bittiğinde, bulantılar bıçak gibi kesilecek, baş dönmeleri geçecek, asıl eğlenceli günler başlayacaktı. Biliyordu, çünkü doktoru söylemişti, biliyordu çünkü hergün saatlerce gebelik sitelerinde dolaşıyordu. Hele cinsiyetini öğreneceği gün; hele o gün geldiğinde, doktor ne derse desin mutluluktan ağlayacaktı...
10. haftanın bittiği günlerden biri idi, kendini çok iyi hissederek uyandı fakat tuhaf bir sıkıntı vardı içinde. Midesi bulanmıyor, başı dönmüyordu, vücudundaki kapkara ağırlık kalkmış gitmişti. Zaman bu zaman değildi, bu kadar iyi hissedemezdi, bu sıkıntı sebepsiz olamazdı?
Neden iyi hissettiğini öğrenmek için doktorun muayenehanesine gidip uzandığında, o soğuk alet karnında gezinirken kapkaranlık ekrana bakıyor, bir yandan da bebeğinin kıpırdaması, kolunu bacağını oynatması için dua ediyordu. Umut veren bir söz bekliyordu doktorundan, “Herşey yolunda” demesini bekliyordu. “ Amma da pimpirikliymişsin be Seda, hadi git bebeğine alışveriş yap” demesini bekliyordu. Oysa, “Üzgünüm” dedi doktor. “Çok üzgünüm Seda Hanım, bir ya da iki gün önce kalbi durmuş, hamilelik sona ermiş. Haklıymışsınız”
Onun haklılığı istatistiklere “missed abortus” olarak geçti. Ortalama 5 kadından birine olan olmuştu Seda’ya. Armağanı verecek olan, “bu şekilde daha hayırlı olacağı için” onu vermekten vazgeçmiş, bebeği geri çağırmıştı.
Herkesin dört gözle beklediği bebek geri çağrıldığı gün, nice istenmeyen bebekler de geri gönderilmişti aslında. Belki yolda karşılaştılar birbirleri ile, belki kimisi kızgındı, belki kimisi üzgün, kimisi ise sadece kalbinin taşıyamayacağı kadar güçsüz...
Seda, Ebru, Merve çok ağladı bebekleri geri çağrıldıkları için. Zeynep, Esin ve Fatma da çok ağladı, bebeklerini geri göndermek zorunda kaldıkları için...
Şimdi masallardan bir hükümdar gelse ve “düşüğü yasaklasa”... Dünyada rızkı olmayacak, yaşayamayacak, sağlıkla nefes alamayacak hiç bir bebek, annesini rahmine tutunamasa... Boşuna sevindirmese onu bekleyenleri, umutlandırmasa anneciğini, gittiğinde ağlatmasa arkasından, gözyaşlarının buruşturduğu bir ultrason çıktısı olmasa ondan geriye kalan...
Kürtajla alınacak çocukların canını, düşecek çocukların canına katsa. O istenmeyen çocuklar sessizce çıkıp giderken, Seda mutlulukla doğurabilse evladını, dünyanın en güzel armağanını göğsüne dokundurabilse, tadabilse bebek kokusunu...
Masallardan bir hükümdar çıkıp gelse... Ve düşüğü yasaklasa.
ASLI ORHON
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
