OT Dergisi’nin Şubat sayısında yer alan söyleşiden bazı bölümler şöyle…

GEÇMİŞE DAİR TAKINTILAR

Gazozun üstüne çok iyi içecek çıktı sonradan. Meyve suları, buzlu çaylar, domatesin bile suyu çıktı artık, gazoz ise çok daha sade bir şey. Kimyasalı daha çok. Kendi kendime psikanaliz yapmak istemem ama hakikaten gazoz, dondurma, gofret gibi şeyler, erişimi zor şeylerdi çocukken ve doğal olarak bir takıntı yaratmış olmalı ki zihnimde, zırt pırt böyle mevzulara giriyoruz. Bir kere gazoz benim çok ciddi bir harcama kalemimdi; keza dondurma da öyle. Her gün gazoz içmek imkansızdı, ben içerdim ama. Çocukken çalışıyor, çıraklık yapıyordum. Para olmayınca da Bakkal Selami’ye veresiye yazdırıyordum.
 

ÇOCUKLUĞUMUZUN RAMAZANLARI

70’li yıllarda Ramazanlar yaza denk geliyordu. Ağustos, Temmuz… Günler upuzun. En korkuncu 78-79 Ramazan’ıdır ki; o dönem benim ergenliğime denk gelir. Bir oruç tutarsın iflahın kesilir. O zamanlar Ramazanları karnaval gibiydi. Cemaatliydi, komüniteydi, keyifliydi, gırgır şamatalıydı, şenlikliydi.

CEM YILMAZ AĞLATTI

Cem Yılmaz’la önceden de biraz ahbaplığımız vardı. Cem çok trajik bir bir karakteri oynadı ve inanılmaz bir iş başardı. İddia ediyorum ki, ilk kez epey bir ağlatacak. O kadar zeki ve yetenekli ki; inanılmaz bir oyunculuk içgüdüsü var. Bence bir tam anlamıyla bir sahne hayvanı. Yani, olumlu anlamda. Sahneye girdiği anda, işin enerjisi, büyüsü, aurası derdest oluyor; ama rol çalarak yapmıyor bunu; girdiği sahnenin aromasını değiştiriyor. Tuhaf bir şeydir; Cem bir saniye bile oyun çalmadı köylülerden. Yani sonuçta başrolsün, starsın, bir şekilde çekilecek sahneyi kendine yontarsın. Bakıyordu, köyü kaptırdı gidiyor, bırakıyordu ona ve pasörlük yapmaya başlıyordu.

Devamı OT Dergisi’nin Şubat sayısında...