Eski fotoğrafların arasında gözlenebilir bir hayatın kırık izleri. Adım adım yürünen yolların gölgesi, sahte gülüşler ve var olmayan sevgi ilk bakışta fark edilir. Anlamsızca korkulan olmuştur. Hayatın bir anını dondurmak uğruna tüm anlamsızlıklar bir kareye hapsolmuştur.
Aslında bir çerçevedir fotoğraf… Yaşanılan her şey birikir birikir ve bir anda tozlu albümlerde tesadüfen keşfedilmeyi bekleyen kağıt parçalarına dönüşür. Aslında bilirsiniz ki; siz fotoğrafın değil, fotoğraf sizin bir parçanız olmuştur. Her anınıza renk katan bir makinenin varolması ne kadar ilginç değil mi?
“Bir İstanbul Hatırası” yazısının önünde gülümseyen, ürkek tedirgin bekleyen, üstündeki kıyafetten utanan ve sürekli yamalarını kapamaya çalışan, yanındaki insanın elini sıkıca tutan veya objektife değilde yanındaki sevgili yüze bakan insan profilleri… Hepiniz neredesiniz? Ne zaman alıştınız objektiflere sadece dudaklarınızla gülümsemeye veya artistik pozlar vermeye? Üstüne üstlük gözlerinizin renginden tutun yüzünüzün biçimine kadar oynayabilen bunca program varken ne gerek var değil mi bu eski duyguları hatırlamaya?
Oysa hatıralarımızın arasında bir yerde bir albüm içinde unutulmuş bile olsa “Bir İstanbul Hatırası” tadında fotoğraflar olsa; televizyondaki birbirinin aynı dizileri iç çeke çeke izlemez, okuduğunuz romanların kahramanlarıyla sonu olmayan kavgalar etmez, her hafta elinizde kuponlarla köşeyi dönme hayalleriyle Sayısal Loto bayilerinin kapısında beklemezdiniz.
Belki gözlerinizde keşfedilmeyi bekleyen ufukların hayallerini taşısanız; yediğiniz her lokma daha tatlı gelecekti. Kimbilir belki keşfe çıkacaktınız o ufukları… Oturun ve düşünün şimdi; en son ne zaman bir objektife hiçbir şey düşünmeden yalnızca içinizden geldiği gibi gülümsediniz?
TÜRKMEN İŞCAN
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
