Merdivenler...

Herhangi bir günün öğle saati, kalabalık bir alışveriş merkezinde yolumu kaybetmeden yürürken, uzaktan beni çağıran merdivenleri görüyorum.Bana yol gösteriyor. Onca merdivene rağmen en uçtaki ve en uzaktaki çağırıyor beni. Gülümseyerek ona doğru yürüyorum, üstelik oldukça ağır adımlarla, biliyorum bir sebebi var o kara basamakların beni çağırmasının .

En alt kata biraz korkarak biraz merakla bakarak çıkıyorum, Şu teknoloji ne hoş iş ya yorulmadan merdiven çıkmak, salına salına etrafa bakmak, Heidi gibiyim valla, sanki arkamdan Peter Amca seslenecek şimdi, Alplerde dağ tepe mi aşıyorum nedir !

Zirveydim sonunda; bayrak dikme zamanı .Mis gibi kahve kokusu başımı döndürüyor, şu meşhur Kahvecinin önündeyim konforlu yeşil koltukları davet ediyor beni., tam kendime bir yer bulmuşken onu görüyorum..

İşte; bu tesadüf değil, zaten hayatta hiçbir şey tesadüf değil bana göre…

Ah, merdivenler bu yüzden çağırdın ya beni, sırf bu yüzden yolumu değiştirdim, o mağazaya girmeyip deli gibi beğendiğim o pembe tişörtü almama pahasına .

Gözlerindeki ışıltı, ne çok özlemişim canımı …

Az önce yanından ayrılmışım da tekrar dönmüşcesine sımsıcak , içimi ısıtıyor gülümseyişi, özlemle öpüyorum , sarılıyor bana, otururken elimi tutuyor centilmen bir tavırla .

Başım dönüyor, bir de kahve kokusu karışmıyor mu deliricem galiba .Hayatta en çok sevdiğim, keyif aldığım kahvenin kokusu ve onun kokusu biribirine karışıyor.İki keyif bir arada, ne büyük lüks bu , yok canım artık her şey ikisi birarada değil mi ? Şampuanım bile öyle, hem de çok pratik valla.

Konuşuyoruz her şeyden, herkesten, bizden, bizden kalanlardan, yüreğimize hapsettiklerimizden … Onu seviyorum çok, ama söylemiyorum .

İşe dönmem lazım, kalkıyorum sıcacık vedalaşıyoruz, görüşürüz diyoruz , görüşücez biliyorum.

Kocaman alışveriş merkezinden çıkıyorum, tertemiz hava okşuyor yüzümü, az önce onun gözleri gibi.

Yağmur yağıyor, toprak kokuyor güzelim İstanbul .

Taksiye biniyorum, mutluyum… az öncekiler hayalmiydi yoksa gerçekten yaşandı mı ayrımsıyamıyorum.

Bir şarkı çalıyor radyodan, gözlerimi kapatıp dinliyorum ;

“Ağlamam artık gidenlere, ağlamam artık üzenlere, ihanet edenlere …
Ne güzel şarkı bu, hayatın ta kendisi diye geçiriyorum aklımdan .

İşyerime geliyorum ,” sağda inebilirmiyim …”

Sevinç Çakmaz / 23/02/2005