Yağmurlu bir İstanbul günü … Heryer toprak kokuyor, trafik savaş çıkmışcasına yine felaket, boğaz köprüsünü aşıp çok sevdiğim bir grubun konserine yetişmeye çalışıyorum. Arabalarının içinde herkeste bir bıkkınlık ifadesi, yetişme telaşı var.
Nihayet konser salonuna varıyorum, yine telaş içinde insan kalabalığını aşıp salonda yerimi bulup oturuyorum. Muhteşem bir konser izliyoruz, hepbir ağızdan şarkılara eşlik ediyoruz, duysu seli içinde boğulmak üzereyiz.
Konser bitiyor, herkes ayakta alkışlıyor grubu, teşekkürler başlıyor, organize eden şirkete, emeğe geçen herkese,çok keyifliyiz, koşa koşa geldiğimiz konser salonundan hiç gidesimiz yok.
Derken, elinde bastonu, birinin yardımı ile bir bayan çıkıyor sahneye. Ellerinin titremesinden mikrofonu zor tutuyor, öyle açık sözlü, öyle güleç yüzlü ki heyecandan titrediğini, ilk defa bu kadar kalabalık insan topluluğunun karşısında konuştuğu için heyecandan ne yapacağını bilemediğini söylüyor.
Hepimizin yüzüne tatlı bir tebessüm yerleşiveriyor, konserin gelirinin engelli dostlara bağışlanacağının hatırlayıveriyoruz.
“Sizleri bizim için buraya kadar getiren ayaklarınıza sağlık “ diyor. Salonda çıt çıkmıyor, ellerimle bacaklarımı tutuyorum, heyecandan şimdi ben titremeye başlıyorum. Herkes gözleri dolu, büyük bir alkış tufanı kopuyor.
Zar zor yürüyerek çıktığı sahnede, yine zar zor ayakta dururken , bizim koşa koşa buraya yetişme telaşı içinde gelirken, bizi buraya kadar getiren ayaklarımızın sağlığını hiç düşünmediğimizi fark ediyorum utanç duyarak..
Hayatın içinde dere tepe aşarken, herşeyle, yaşamla mücadele ederken aklımıza hiç gelmeyen bir noktaya parmak basıldığında ve onlar için yürümek koşmak bu kadar önemli iken bizim bu kadar duyarsız olmamız insanlığımıza yakışıyor mu?
Önce kendi kendime söz veriyorum, sağlıklı ayaklarıma daha da iyi bakacağıma, artık her sosyal yardım aktivitesinde başka koşturduğum işlerin sıralamasını değiştirip ilk sıraya koyup onlar için koşacağıma.
Çok mutluyum artık, başka türlü bir pencere açılıyor hayatımda, oradan bakmak daha da hoşuma gidiyor.
Sanata dair ne varsa, içine tüm engelli derneklerini katmak için neler yapabileceğimizi planlamaya başlıyorum.
Her söylenen şarkıya, her çizilen resme, her sahnelenen tiyatroya sağduyumuzu de katarak bir şeyler yapalım. Hatta engelli dostlarımızı da içine katalım, resim yapabilene fırsat, hayatında bir kez olsun bile şarkı söylemek isteyene bu hayalini gerçekleştirme şansını tanıyalım.
Sağlıklı ellerimizi birleştirelim, kimimiz koşarak, kimimiz yürüyerek elimizden geldiğince birlik olalım.
Ve hepberaber diyelim ki ; “ Ayağımıza sağlık… “
Sevinç ÇAKMAZ
22/07/2005
sevinc@cosmoturk.com
SEVİNÇ ÇAKMAZ
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
