aslında bir six feet under güzellemesi yazmıştım ama bazen... ile başlayan kent fm kayıtları beni bambaşka boyutlara götürdü...
bazen.. bir kadın geliyor oturuyor karşına ve ağlıyor.. o kadın hep ağlıyor... bazen bir kadın geliyor oturuyor karşına ve “en çok korktuğun şey bir kadının gözyaşıdır” diyor...
korkarlar değil mi gözyaşlarımızdan? aslında bu değildi demek istediğim bazenler ile başlayan cümlelerdi... bazen bi film izlersin, metropoldeki hayatın gelir aklına... bazen hayatındaki benzer kareler gelir… olabildiklerin, olamadıkların, zaafların, korkuların gelir gözünün önüne... bazen denk düşmüyor bazen denk düşüyor... bazen gidiyorsun, bazen dönüyorsun. bazen ağlıyorsun bayağı, bazen ağlayamıyorsun bayağı, bazen içiyorsun. bazen acıbademden bi taksiye biniyorsun, kadıköy diyorsun...
kendimi kent fm kayıtlarındaki cümleleri yazarken buldum şimdi de… bazen başkalarının cümlelerini tekrarlıyorsun, üstteki satırlardaki gibi, bazen kısa cümleler kurmam gerek diyorsun şebnem ferah gibi, bazen kendi cümlelerini oluşturmaya çalışıyorsun ne pahasına olursa olsun, bazen... bazen kentte farklı bi şeyler olmuş oluyor, sen ki filmi çıkıca duyuyorsun kaybedenler klubünün… bazen kaybedilmemiş bi hayat yaşadığını fark ediyorsun… bazen ülkenin ilerlemek yerine gerilediğini görüyorsun… bazen acaba bugün “sizinle daha önce yatmış mıydık” ile başlayan cümleler kurulsa o radyocu kaç dakika sonra göz altına alınır, radyoyu kimler basar diye düşünmeden duramıyorsun… bazen.. . hayat diyorsun… bazen… başka bi şeyler yapmak istiyorsun.. kendi adına ümitli çoğunluk adına ümitsiz… yalnızca kendi hayatına dokunabiliyorsun…
ÖZÜM ARZIK
YAZARA E-POSTA GÖNDER
DİĞER ADRESLER 
