Gün geçtikçe her şey önemini yitiriyor. Değersizleştiriliyor. (Hikmet Suner)
Gün geçtikçe her şey önemini yitiriyor.Değersizleştiriliyor.
Çocukluğumuzda mahalle bakkalına gider,"bakkal amca" diye başlayan isteklerimizi söylerdik.
İhtiyaçlarımızı alır, annem veya babam öder der, çıkardık. Veya, "deftere yaz", der ayrılırdık.
Bilinirdi ki, bakkala veya kasaba giden kişinin ailesi şudur, verilir,sonra da alınır.
Bazen,ödeyemeyecekleri bilinmesine rağmen verilirdi.
"Sevap kazanmak","hayır yapmak" adına,yaşar,yardım etme duygusu insanları mutlu eder inancıyla,huzur içinde yaşardık.
Cenaze evlerinde,"çok hayır yapardı","nur içinde yatsın","yaptığı hayırlar onu ahirette karşılasın inşallah" temennileri konuşulurdu.
Aile çocuğunu, öyle yetiştirirdi.
Mesela,anneannem,hemen hemen her gün,elimize içinde çorba veya yoğurt olan kaplar verir,felanca teyzeye,hasta olan amcaya götürün,onu içsin bulaşıkları yıkayın,sofrayı toplayın,
Yatar hasta ise,tarağa pamuk geçirin,kolonya ile saçlarını tarayın,terlediyse,arkasına tülbent koyun" diye bize tembih eder,gönderirdi.
Ben de her defasında anneanneme içerlerdim.
"Evde o kadar çalışan var,onlar götürsünler,biz neden götürüyoruz" diye itiraz ederdim.
Bir gün anneannem,kulağımdan tutup,konağın merdiven altına beni çekti,kızık bir sesle,sadece benim duyabileceğim ölçüde, "ben de biliyorum,konakta hizmetli var,ama,benim amacım sizin sevap kazanmanız" dedi.
O zaman kafama dank etti.
Şimdilerde o kadar "al gülüm ver gülüm" yaşar olduk ki,bedeli alınmadan kimse kimseye bir şey vermiyor,kimse kimseden bir şey almıyor.
Faturalı alıp faturalı veriyorsun.
Adeta makineleştiriliyoruz.
Ruhsuz yaşıyoruz.
Sevap,hatır gönül kalmadı sanki.
Halbuki dinimiz ve vicdanımız öyle demiyor bana göre.
DİĞER ADRESLER 
