Dünya’nın En Zor Mesleği Öğrencilik

DÜNYA’NIN EN ZOR MESLEĞİ ÖĞRENCİLİK

İddia ediyorum Dünya’nın en zor mesleği öğrenciliktir.
“Hadi canım sende amma abartın” diyen seslerinizi duyar gibiyim ancak ister hak verin ister vermeyin, bana göre öğrenci olmak çok meşakkatli bir süreçtir.

Şöyle bir düşünün:

Okulu bitirdiniz ve işe girdiniz. Muhtemelen ömrünüz ,seçtiğiniz alanda çalışarak geçecektir ki bu durumda işin zor olduğunu söylemek pek doğru olmayacaktır. Tamam bağırmayın canım, belki yorucu, sinir bozucu, az kazandıran bir işiniz olabilir, ancak aynı işi yapa yapa bir süre sonra gözünüz kapalı çalışabilecek duruma geliveriyorsunuz.

Diğer yandan, öğrencilik yıllarınıza geri dönün lütfen. Hooopppp şimdi ilkokula döndük. Hadi bakalım geçirin önlüklerinizi üzerine okula gidiyoruz. Yahu daha 7-8 yaşındayız, sabahın köründe kaldırılıyoruz, daha ne olduğunu anlayamadan nefret ettiğimiz ne kadar şey varsa annemiz hepsini boğazımızdan mideye geçirmeye çalışıyor. İlkokul çocuğu mızmızdır, her şeyi yemez, haşlanmış yumurtadan nefret eder! Ama dinleyen kim? Yemek savaşını da gazi sıfatıyla atlattıktan sonra sıra geldi servise binip yarı açık cezaevi (ah pardon okula) ‘ne gitmemize.

Nedense bu yaşlarda birbirimizi itişip kakışmaya bayılıyoruz; eh içimizdeki enerji patlamadan boşaltılmalı… Tenefüslerde koşturmak, zıplamak, hoplamak hoş olsa da 40 dakika boyunca aynı şeye konsantre olmak herkesin başaracağı bir konu değildir. Sorarım size “kaç Dakka var yaaaa?” sorusunu sormadan okulunu bitirmiş babayiğit var mı aranızda?

Tek derdimiz erken kalkmak, sevmediğimiz yemekleri yemek ve hayatımızı ödevlerle boğuşarak geçirmek değil tabiî ki de. Bu on altı yıl süren maratonda her yıl öğrenmemiz gerekenler değişiyor. İşte öğrenciliğin zorluğu burada! İş hayatında bildiğiniz işi yapar ,ve her geçen gün size pratiklik katarak daha iyi olmanıza olanak sağlıyor!

Bu öğrencilik meselesiyle problemim var, anlayan anlamıştır. Öğrenciliği seviyorum sevmesine, yoksa doktora yapıyor olmazdım anacak gelin görün ki bu yaşa geldim hala bazı huylarım değişmedi.

Defterler, kalemler,kitaplar ve yeni arkadaşlıklar kısmına bayılıyorum. Ayrıca, okul kampüsünü çok seviyorum ve bu sayede büyüdüğümü anlamıyorum… Tabi gün içerisinde lisans veletlerini gördükçe yaşımı acı bir şekilde hatırlıyorum ama artık bu duruma da alıştım. Hatta bu aralar yaşımı küçültsem nasıl olur hesapları peşindeyim…

Kişisel evrim sürecim süresince kendimde düzeltemediğim bir konu var ki, akademik kariyer düşünen bir bünyenin acilen çözüm bulması gerekiyor. Verilen ödevleri son dakika gelip de iki ayağım bir pabuca girmeden yapmayı tenezzül etmiyorum.

Her seferinde:

“Gabi bu sefer akıllı ol, son dakikada değil zamana yayarak ödevini yap” diyorum fakat her ne oluyorsa, gizemli güçler araya girip yine son dakikada terler içerisinde ödevimi bitiriyorum. Hatta gerçekten de ruhlar,cinler,periler tarafından engellendiğimi düşünmeye başladım. Mesela Descartes, Bourdieu, Foucault,Fromm ve bilimum teorisyenler düzgün çalışırsam ortaya çıkarabileceğim kavramları, kuramları kıskandıklarından beni engelliyorlar. Çünkü işte o zaman ,onların teorilerini yıkıp, kendi teorilerimin hakimiyetini kuracağım! Şaka bir yana, lisanstan sonra bu tembelliği devam ettirmek, yaşlanmaya başlayan zavallı vücudum için de zararlı. İşe, okula, kütüphaneye,sınıfa ve eve koşuşturmak yeterince yorucuyken, bir de zamanında yapılmayan ödevler için uykusuz kalmak daha da yorucu oluyor.

Diyeceğim şu ki: masamda “İletişim Çalışmalarına Giriş” isimli, Fiske’nin şaheseri dururken, ve benim onun analizini yapmam gerekirken, bendeniz öğrenciliğin zorluğu hakkında manifestolar döşemekle meşgulüm.

Ey millet! Benim Köşem’e hoş geldiniz, ben geldim!

Gabriela Oana Olaru
golaru@yeditepe.edu.tr