Odana bir hırsız gibi süzülerek, vicdan azabıyla başucuna geldim. Küçücük elini yanağının altına koymuşsun, yüzünde saf bir tebessüm, mışıl mışıl uyuyorsun. Nemli alnındaki sarı saçların ıslanmış. Senin yanında olduğumu, alnına öpücük kondurduğumu belki hissediyorsun. Şimdi söyleyeceklerimi duymayacaksın biliyorum… Bile bile içimdekileri şimdi sana söylüyorum.

Seni çok kırdım, çok yalnız bıraktım. Bana ihtiyacın olduğu anlarda ben hep sana sırtımı döndüm. Her zaman işlerimi ön plana aldım. Sudan sebeplerle herkesin içinde sana bağırıp, küçücük kalbini paramparça yaptım. Bugün seni, çaresiz gözlerle bana baktığını görünce her şeyin boş olduğunu, hayatın seninle güzel olduğunu anladım.

Sabahları kahvaltı yaparken bir sürü kusurunu buldum. Yiyecekleri etrafına saçıyordun, lokmalarını çiğnemeden yutuyordun. Sen oyun oynamaya gidiyordun, bense işe yetişmek zorundaydım. Bana baktın elini salladın ve “Güle güle babacığım” dedin. Ben ise her zamanki gibi sert tavrımla, kaşlarımı çattım ve “Dik dur!” dedim.

Akşam da durum farksızdı. Eve gelirken seni arkadaşlarınla oyun oynarken buldum. Benim eve geldiğim saatte seni dışarıda görünce arkadaşlarının önünde küçük düşürdüm ve kolundan tutup eve götürdüm. Sonra çalışma odama girdin. Gözlerinde incinmiş bir ifade vardı. Kâğıtlarımın üzerinden sana baktığımda bir an için çıkmaya yeltendin. “Ne istiyorsun?” diye bağırdım sana. Hiçbir şey söylemeden koşup boynuma sarıldın ve beni öptün. Hem de büyük bir sevgiyle. Sonra koşarak dışarı çıktın. Kâğıdım elimden düştü. Ben sana bu kadar sert davranırken sen bana kocaman sevginle her zaman yaklaşıyordun. Bense seni böyle ödüllendiriyordum. Çünkü seni kendi çağımın değer yargılarına göre değerlendiriyordum.

Kalbin öylesine yüce ki! Bu gece gelip beni öpüşün de bunu kanıtlıyor. Bu gece başka hiçbir şeyin önemi yok oğlum. Karanlıkta, yatağının yanında diz çöktüm. Bunları sana uyanıkken anlatsam da anlayamazsın biliyorum. Ama yarın gerçek bir baba olacağım. Sen acı çektiğinde acı çekecek, sen güldüğünde güleceğim. Dilimin ucuna kötü şeyler geldiğinde dilimi ısıracağım. Kendi kendime sürekli, “O benim yaşam kaynağım!’ diyeceğim. Ben seni hep büyük bir adam gibi gördüm. Oysaki sen daha dün annenin kolları arasındaydın, başını onun omzuna dayamıştın. Ben ise seni hemen gözümde büyüttüm. Senden çok şey bekledim oğlum.

Özür dilerim küçüğüm, özür dilerim yaşam kaynağım. Yarın doğan güneşle yeni bir günde baban sana sımsıcak kollarını açacak. Artık her şey farklı olacak.

BETÜL MARANGOZ
YAZARA E-POSTA GÖNDER

Diğer yazıları liste halinde görmek için tıklayın >