Tortu Tadı

İçimde bir his var, daha adlandırma cesaretini ortaya koyamadığım. Sanki derin ve dipsiz bir düşünce kuyusu olmuş taşlarla örülü aklım. Bir yandan yüreğim beynime seslenir, zihnimin o yosun tutmuş rutubetli havasına yankısı değsin diye. Bir yandan da hücrelerimin odalarına sığmak istemezmişçesine karar veremediğim düşüncelere sevk eder beni, bu tuhaf ve ılık halim.

Kesik kesik duygu patlamaları oluyor içimde bir türlü netleştiremediğim. Teşhisi var elbet, adı koyulabilir elbet. Yaşayıp da elimde tutamadığım duygunun sonu baştan belli tarifidir bu gördüklerim. İçimdeki bir yerlerden türeyen aşkın kekeleme halidir bu hissettiklerim.

Yamandır aşkın yirmidokuz harflik bileşkesi. Güçlüdür onun insanı eylemlere geçirme hali. Ama şeytanla gizli bir ortaklık kurmuştur aşkın kıskanç hali. Durgun akıllarda dalgalar eksik olmasın, rotası şaşmış sarhoş gemiler zar zor yol alsın da onu bekleyen limana varamasın diye, bir beddua misali.

Aşkın tutkulara bezenen yanıysa yüzünü meleklere dönmüştür, insan hep mutlu olsun diye. Geceleri huzurlu uyusun da gündüzleri hep onun adını sayıklasın diye. Aşkın sarhoş halidir, onun en güzel çekim halleri. Akla gelmez denilen şeyleri yapma istekleri. Olmazlarla olurları takas etme müzakeresi… Kırmızı renkle işlenmiş şarabın dibine dökülen kelimelerdir ona bu dolambaçlı yolda eşlik eden rehber. Sevdikçe tadını, yudumladıkça adını, içine kattıkça kadını, kişi aşkına doymaz dibini görmedikçe bu duygu şarabının. Ama hafiften de bir tortu tadı kalır damağında da o pek hissetmez onun tadını.

Aslında bu bir uyarıdır insana. Her tadın içinde bir yerlerde gizlenmiş bir son, henüz harekete geçmemiş bir acı vardır. O esnada kişi düşünmez, dikkate almaz ufak sayılabilecek bu büyük ikazı. Çünkü gözü görmez güzellikten başkasını. Acı ise fırsat kollar pususunu kurmak için. Bir fırsat bekler de an gelsin, kollar sıvansın diye. Dönen dünyayı tersine hisseder aşık olan. Gündelik hayatsa dönmeye devam eder kendi ekseninden düşürdüklerine ve ardında bıraktıklarına hiç bakmadan. Kişi o vakitlerde kopar işte bu dünyadan. Kabuk bağlar yüreğindeki yara düştüğünde acılarla. Hayat akışını sürdürürken, yalnızlık rüzgarları sırtına vurmaya başlar da içini titretir tortuyu umursamayanın, aklı olmayanın!

Gaddar yetiştirir bu dünya insanı. Tohumunda herşey vardır ne de olsa. İyilikten kötülüğe, sevaptan günaha, bencillikten fesatlığa, yardımseverlikten aşka... Dünyadan beslenir, topraktan çıkan sular kadar saf olan bu hayat. İnsan, insana işler içinde beslediği bütün bu duyguları. Büyütür insanı onca acı, onca keder. Mutluluksa destek için bekler.

Elbet bir gün gelir de herkese uğrar bu duygu. Herkes yaşar kaderindeki senaryoyu. Ama kiminin yüreği güçlüdür dayanır ona karşı yapılanlara. Kimininse yüreği cesaretlidir aldırmaz olacaklara. Bazısı daha yolun başındayım der, bazısı inadım inat der. Lakin bazısı vardır daha ilk seferinde güneşe maruz kalan bir buz misali erir gider duygu kırıklıklarının içersinde. Peki öyle olursa ruh ne eyler?

Şimdi, içimde bir his var, artık adlandırma cesaretini kendimde topladığım. Sanki derin ve dipsiz bir düşünce kuyusundan çıkarmak ister o güzel sesi beni. Bir yandan yüreğim beynime seslenir, zihnimin o yosun tutmuş rutubetli havasının rehavetine kapılma benliğim diye! O güzel sesinin yankısı bırak da çağırsın beni karanlıklardan ey sevdiğim. Artık hücrelerimin odalarına sığmak istemezmişçesine karar veremediğim düşüncelerden sen kurtar beni.

Kesik kesik duygu patlamalarının olma sebebi bilirim ki sensin. Teşhisi var elbet, adını koysak yeridir elbet. Yaşayıp da elimde bugüne kadar tutamadığım duygunun kapısını artık güvende tutan sensin. Bu sefer sonu baştan belli bir güzelliktir tüm bu gördüklerim. İçimdeki bir yerlerden türeyen aşkın kusursuzca akan halidir bu hissettiklerim.

Ya bir gün gelir de gidersen ruh ne eyler ey sevdiğim?