Hayata Dokunmak..

Kıyısından kenarından geçip bazen hiç dokunamıyoruz hayata veya o bize değmeden geçip gidiyor hızla; içinde yüzdüğümüz halde bizi ıslatmadan akıp giden bir nehir gibi...

İçimizdeki yaşam enerjisi hayata dokunamadıkça tükeniyor, görmemeye ve görülmemeye başlıyoruz. Ruhumuz bu büyük işkenceye karşı koymaya çalışıp bağırsa da sesi çıkmıyor bir süre sonra. Kaderine razı olup susuyor o da...

Böylelikle zaman –hiçbirşey yapmadan- sanki yokmuş gibi akıp gidiyor.
Ve ümidimizi belki de yitirdiğimiz bir anda hayat bize değiveriyor yeniden, belki de biz dokunuyoruz ona...Tüm uyanışların en güzeli, en aydınlığı yaşanıyor tam o anda; zincirin bir halkası olduğumuzu , parmağımızı oynatmanın bile tüm düzeni değiştirdiğini, varlığımızın ne derece anlamlı, kusursuz ve olağanüstü olduğunu farkediyor, hissediyoruz.

İçimizdeki “güc”ün, gücün içindeki “biz” in keşfi bu!

...

Bu sabah metroda gişedeki adama gülümseyerek “günaydın” dedim, sıra bana gelmeden jeton alanlar sadece “bi tane” diyorlardı, bazısı sadece parayı uzatıp konuşmuyordu bile...
Benim için söylenmesi son derece kolay bir kelime, sadece bir “günaydın” ve ona eşlik eden içten bir gülümseme, gişedeki adamın gülümsemesine, teşekkür etmesine, bana “iyi bir gün” dilemesine yetti...

Günün diğer yarısında daha olumlu, daha umutlu ve belki daha mutlu olacak.
Günün diğer yarısında daha olumlu, daha umutlu ve belki daha mutlu olacağım.

Hayata dokunmayı deniyorum,
Dokundukça hissediyorum;
Varlığımı ve varlığımın anlamını...