Cemil İpekçi'nin 33 yıllık moda tasarımcılığı hayatından birikimlerini sunacağı ve annesinin adını taşıyan sergisi 17 Aralık'ta Borusan Otomotiv'de başlayacak. Bir hafta sürecek olan Sahire isimli serginin açılışı da iki gece, iki defileyle yapılacak. İpekçi "Hayatımın en ağır koleksiyonu" dediği Sahire boyunca tasarım öğrencilerine seminerler de verecek.

Ayakkabıdan çizimlere, kağıt elbiselerden aksesuvarlara kadar toplam 80 parça eşyanın yer aldığı bu sergi hakkında Cemil İpekçi'yle röportaj yapmak istediğimde beni sergi salonu yerine onun için çok özel olan Kapalıçarşı'ya, defile için alışverişe davet etti. Dışarıda buz gibi bir hava ve yağmur varken biz İpekçi'yle Kapalıçarşı'daki Fes Cafe'de oturduk. Beraber kahve içip, bol bol nefis minik kurabiyelerden yedik. Birikimlerini ve hayatıyla ilgili aldığı kararları gözleri dolarak anlattı. Sonra da Kapalıçarşı turumuz başladı. Bütün esnaf onu tanıyor. Her yerde "Cemil abi yeni mallar geldi", "Abi, gel bir çayımızı iç" diye içeri davet ediyorlar. İpekçi koleksiyonu için yine basmalar baktı, altın yaldızlı kemerleri inceledi ve şıkır şıkır kumaş siparişleri verdi. Yanımızda işin ustası olunca biz de boş durmadık. Foto muhabiri arkadaşım Mustafa'yla beni götürdüğü bir dükkandan İpekçi'yle beraber tanesi bir milyona saf yün çoraplar ve kulaklıklı bereler aldık. Turumuz yaklaşık 2,5 saat sürdü.

33 yıldır tasarımcısınız. Çok beklemişsiniz bir sergi açmak için.
Evet, bekledim çünkü beklemeler bize ait değil. Hâlâ korkuyorum; defile gününde bir bomba atılabilir, hükümet düşebilir. Her şey bir yıl gene durabilir. Heyecanlıyım ama bu sadece bu işe mahsus değil. Bu heyecan 30 küsur yıldır bitmedi. Hep heyecanlı bir tiptim. Beni en çok yoran şey, bütün bu eşyaları toparlamak oldu.

"Sergide sevgililerimin de fotoğrafı olacak"
Serginin ve defilenin diğer önemli özelliği de annenizin adını taşıyor olması: Sahire.
Evet, Arapçada "büyüleyici" demek. Annem çok büyüleyici bir kadındı ve benim hayatımda da bir büyüydü. 20 yıl onunla beraber çalıştım. Annem bu işi yapmayı çok istemiş, bırakmamışlar. Ayrıca bu sergi 1993 yılında başlayan Bir Doğu Masalı hikayesinin son ayağı. Ve son hikayenin Sahire'yle, annemle noktalanması gerekiyordu. Bu sergiyi yeni bir doğuş olarak görüyorum. Başıma neler geleceğini bilmiyorum. Şu anda bir cenin gibiyim.

www.milliyet.com.tr