GÜZ YORGUNLUĞU

Bu sene havalar her ne kadar geç serinlemiş olsa da, sonbahar kendini yaprakların, bulutların, toprağın ve yüzümüzün renginde göstermeye başladı.

Candan Erçetin’in eski bir şarkısı geliveriyor aklıma; “en sevdiğim mevsimdi sarı sonbahar, artık değil”.

Benim de çok sevdiğim bir mevsimdi sarı sonbahar; artık değil…
Neden bilmem, bu sonbahar, gelmekle gelmemek arasındaki kararsızlığından mı, belirsizliğinden mi nedir, yordu beni. Bir tek beni mi? Çevremdeki pek çok kişi yorgun…

Güz yorgunuyuz; hem fiziksel, hem ruhsal anlamda. Koltuklara çakılıp kalıyoruz, konuşmaya bile pek halimiz yok, DVD’ler kurtarıyor bizi ; sokağa çıkıp yaşamak yerine yaşananları seyre dalıyoruz, uykuyla uyanıklık arasında bir çizgide kışa doğru yol alırken…

Geçenlerde şehrin uykuda olduğu bir saatte uyanıp pencereden baktım uzun süre; taptaze bir serinlik, yaprakları konuşturan bir esinti ve sessizlik…gerçekten huzur vericiydi. Sonbahar da yeniden güzelleşiverdi gözümde. O zaman düşündüm yorgunluğumuzun tek suçlusunun değişen mevsim olmadığını, bu mevsimin içinde insanlar yokken gayet huzur verici olduğunu…

Sabahları yataktan çıkmayı, hayata akmayı zorlaştıran başka birşeyler daha olmalı…Sadece bedensel bir yorgunluk değil bu, ruhlarımız yorgun. Sebebini tam bilemiyorum; belki çok fazla mücadele etmeye başladık herşeyle, keyifsiz haberler, asık suratlar da tuz biber oldu. Hep beraber yoruluverdik…

Arada yorgun olmaya da hakkı var insanın. Adına “güz yorgunluğu “ deyip, bütün suçu değişen mevsime atıvermek işime geliyor benim. Ne de olsa güzün bitmesine birşey kalmadı. Kendimize tanıdığımız yorgun olma hakkı da tükenmek üzre dolayısıyla.

Sıcak çikolata, çıtır çıtır kestane, dumanı tüten çaylar, kahveler, bereler, atkılar, eldivenler, kar taneleri, café, sinema ve güzel filmler….Yeni mevsimde, yeni ve güzel enerjilerle, yeniden ayaklanmak, yeniden keyiflenmek dileğiyle…

Gamze Mengi
gamze@cosmoturk.com