(Fonda Burak Demir)

Hayata yön verebilmek. Hayatı yaşadığını hissedebilmek. Bir de nehrin kenarındaki bankta yerini alıp gözünü ayırmadan onu izlemek.

Önceleri yapamadıklarımın, gidemediklerimin, bırakamadıklarımın sebeplerini uzaklarda arardım. “izin vermedi”, “ayıp olur”, “üzülür”… Böyle yaşarken her şeye bir bahane bulmak çok kolay. Bahaneler yönetmeye başlar hayatı. Zamanla bahaneler gerçeklerin yerini alır. Yaratıcılık sınır tanımaz olur ama ne fayda. Hayat akıp gider. Siz kendinizi nehrin kenarında oturur bulursunuz. Ta ki dibe vurana dek.

Dibe vurmak. Bir insanın ömrü boyunca başına gelebilecek nadide duygu. Her insan bu kadar şanslı değildir. Seyreder durur nehri. Kendi gerçekliğini yitirip gölgeleşmiştir. Nehir, akıp giderken bir gün bir el tam tepesinden bastırmaya başlar. Sonra el kulakları tıkar. Bir tek kelime, minicik bir görüntü, hiç tadılmamış başarısızlık duygusu bir tokat gibi şaklar. Dibe vurdun. Orada ne kadar kalacağın sana bağlı. Tıpkı nehri seyrettiğin gibi düştüğün o dipsiz kuyudan hiçbir zaman çıkamayabilirsin. Hayatta her şey tercihlerden ibaret. Hep başarmak ya da başarı sanrısıyla yaşamak, hep dipte saklanmak ya da tırnaklarınla çıktığın kuyunun sonunda gördüğün o gün doğuşunun tadına varmak. Gün doğuşunu uzun süre sonra seyredebilenler bilir onun mucizelerini. Her gün güneş farklı yerden doğar farklı yerden batar. Nehri seyredenler bilmez bunu. Onlar görmez, duymaz, koklamaz. Bakar dururlar.

Oysa kuyudan çıkanlar tırnaklarının tatlı acısını unutmamıştır daha. Artık nehri karşıya yüzebilirler. Boğulduklarında bilirler ki bu yalnız onların suçudur. İşte tam da bu yüzden boğulmamak için kendi rotalarını gözlemleri, birikimleri doğrultusunda kendileri çizerler. Gölgeleşmek bahanelerin ardında, en büyük korkularıdır. Hayatın her bir zerresinden tad almayı, pay çıkartmayı bilenler boğulmaz, ışık verirler.

Gölgeleştim. Başarı sandığım başarısızlıklarım tokat gibi şakladığında kendimi en dipte buldum. Ağladım. Şikayet ettim. Daha da kısa bir gölge oldum. Tırnaklarımı duvara yerleştirip tırmanmaya başladım. Canım acıdı. Ağladım. Geri dönmek saklanmak istedim. Direndim. Tırmandım.

Güneş o kadar güzel doğuyor ki…

Pelin Bingöl
pelinbingol@hotmail.com