Bir gün akşam olur arkadaşıma giderim. Karşılıklı otururuz. Bir Boğazkere açar muhabbet ederiz. Arkadaşım anlatır ben dinlerim Sonra hissederim onun ne çektiğini. O hala acı çeker, bir ben bilirim ve onun kalbinden benim kalemime akar hissettiklerim, bildiklerim...

Ne acı çekmiş ki yazılarımın çoğuna ilham kaynağı olmuş canımın içi... O aksini savunsa da ben hala zamanın tarafını tutuyorum.

Bu sefer fon müziğimiz yazının sonunda gizli. İşte iki insan, bir kalem ve bir gece en yakın arkadaşımın bana hem söyledikleri hem söyleyemedikleri...

ZAMAN İLAÇ MIDIR HALA HER DERDE

Geceleri uykumdan uyanıp lanetler okuyorum ona. Çocukluğumdan beri “lanet okuma döner, dolaşır sana gelir” derler. Ya lanet okunan kişi hak ediyorsa bunu cezasını bulur mu acaba bir gün? Yoksa o suçlu olsa bile döner beni mi bulur? Döner, dönmez, döngü, dönme dolap vesaire, vesaire...

Tam iki yıl oldu hayatımdan çekip gideli. İşte o zaman anladım ki bütün şarkılar yalan. Zaman yarama ilaç olmuyor...

Bir yangınlar varmış zamanında, sönmüş her yangın gibi, ama hala derinlerde bir yerde yanan korlar bırakmış da hiçbir itfaiyeci bir türlü yerini bulamamış ki söndürebilsin.

Tek tesellim sıskacık beyaz bir kedi bir de İlhan Şeşen... Bir tek onlar anlıyor benim ne çektiğimi...

En yakınımdakilere anlatsam bana söyleyecekleri şey belli: “Hala mı??? Deli!”

Yaşadığım şu evde her şey var. DVD var, internet var, sıcak su var, sallanan sandalye var, tuzluk var, biberlik var, duvar var, cam var, kapı kolu var, kedi var, musluk var, ekmek var, lamba var, masa var, kitap var resim var...

Ama bir ben yokum..

Ben hiç yaşamamış bir çizgi roman kahramanıyım sadece çizeriyle var olan.

Gerçek hayatta yaşamış çizgi roman kahramanları var mıdır acaba?

O mu sebep oluyor bütün bunlara, yoksa ben mi kendi kendime yapıyorum bütün bu işkenceleri?

Bu ne sevimsiz bir kısır döngü? Zaten kısır döngünün sevimlisi nerelerde ki? Belki son otobüsü kaçırmış yürüyerek geliyordur. Gene döngü, döner, dönmez dönme dolap....

Ben en iyisi İlhan Şeşen’in hislerime yeminli tercümanlık yaptığı şarkısını mırıldanayım:

“Lokman hekim gelse yaramı azdırır
Yaramı sarmaya yar bizzat gelsin.”

Elbet geçer bir gün.

Ben geçmeden...

Sen geçmeden...


Yasemin Uludoğan
yaseminabla@hotmail.com