Ben Ruhi Bey Nasılım?

Elimde kocaman bir yapılacaklar listesi var. Peki hayatım bu listenin neresinde?

Elimdeki listeler hiç bitmiyor; banyo temizlenecek, marketten kahvaltılık, çamaşır yumuşatıcısı, meyve alınacak. Perdeleri asmak için aldığım merdiven annemlere geri götürülecek. Feyza’nın bebeği için kuyumcuya uğranacak...

Dün akşam yapılacaklar listemi elime alıp düşündüm. Hayatım bu listenin neresinde? Düşlerim var mı? Anılarım nerede?
Tuna Kiremitçi’nin Milliyet’teki röportajını okuyup gazeteyi önüme indirdim, düşündüm.
En son ne zaman bir şiir kitabı aldım elime?
Yıllar olmuş.

İstanbul’a kar yağdığı günler bir sokak kedisi annemlerin evine sığınıp doğurmuştu. Hava o kadar soğuktu ki onları sokağa atamazdık. Kilere yerleştiler.
5 tane nur topu gibi kedi yavrusu!
Beşi de sağlıklıydı ama beş yavru bir anneyi paylaşınca çok çabuk da büyümediler. Şimdi bir buçuk aylık oldular. Hoplayıp zıplıyorlar.
Annem de, ben de yıllardır eve kedi almama konusunda ne biçim direndik!
Neymiş tüy döküyorlarmış, hayvanlar evde yalnız kalırmış, yazık olurmuş.
Hafta sonu yavrulardan iki tanesi bana taşındı.
Allahım o ne oyunlar öyle! Ne hoplayıp zıplamalar, ayağımı ısırmalar, elimi çekiştirmeler, saçlarımın üstüne atlamalar... Saatlerce oynadık.
Tanrım, ne kadar uzun zaman olmuş bir kedi yavrusu ile oynamayalı! Kendimi nasıl da bastırmışım bu konuda. Nasıl uzaklaşmışım kendimden.
Ben kedisiz yaşayabilecek biri miyim Allah aşkına.

Eh, dedim “bunun üstüne Edip Cansever’imi de çıkartayım kitaplığımdan...”
Kırmızı kaplı bir kitap... Cansever iç sesim gibidir, bir insan bu kadar örtüşebilir biriyle. Kitabı kapıp bir parkta okumak lazım. Çocuk cıvıltıları içinde, ağaçlar çiçek açmışken... Bahar kafama kafama vursun diye.
Öyle olmasının ne zararı var!

Hemen kitabın başında “Ben Ruhi Bey Nasılım” diye başlamış söze Cansever.
“Gördün mü hiç suyun yanmasını tuzda
Gördüm ben bu yaşam boyu iniltiyi
Büyük bahçelerin küçük içinde
Saksılardan birinde
Gördüm de
Uyurken uyandırılmış gibi
Beni bir sardunya büyüttü belki.”

İşte o sardunyadan sardırdım düşlerime... Çocukluğumu hatırlamaya çalıştım. Her şiirinde bir parça, bir parça daha...
Allahım nerdeymişim ben?
Nasıl kaybetmişim kendimi gündelik yaşam içinde...

Şimdi çevremdeki sesleri dinliyorum. Bir müzik sesi geliyor bir yerlerden, klavyemin tıkırtılarına bir zımba sesi eşlik ediyor. Tıkır, tıkır, tıkır...
Tamam, belki benim hayatım bu.
Farkındayım ama bu olduğunun...
Sadece o sürüklemesin beni bir yerlerde...
Benim de yapacaklarım var.

Mürsel Sezen
msezen@boyut.com.tr