Adam günlerdir bilgisayarın başında oturuyordu ama hala beklediği mail gelmemişti. Silkindi. Kaç gün olmuştu bilgisayar başına böyle düşünceli şekilde oturalı?

Arkadaşları akşam için onu yemeğe ve sinemaya davet etmişti ama o hiç düşünmeden reddetmişti. Şimdi bu karanlık odada cep telefonuna gelecek o mesajı bekliyordu.

Bu bekleyiş daha ne kadar sürecekti? Korktu, ürperdi..
Belki de kadının ona önem verdiği gibi o, ona önem vermiyordu? “Yok canım!” dedi kendi kendine. Düşüncesi bile ürküttü..

Aylar olmuştu yazışmaya başlayalı. Bir kez bile aksamamıştı mailler. Ta ki geçen haftaya kadar. Hafta sonundan beri tek bir satır gelmemişti ondan.

Oysa kadın yazacak bir şey bulamasa - ki, bu da ayda yılda bir olurdu- forward edilmis mesajlar ya da hafta sonu turları gönderirdi. En fazla yazışmadan geçen iki günün ardından dayanamayarak, onu merak ettiğini söylediği bir mail yada mesaj gönderirdi hep.

Bugün yedinci gün de bitmişti. Yine en ufak bir yazı bile gelmemişti. Unuttu beni diye geçirdi içinden. "Tabii, ne bekliyordun ki!" diye kızdı kendi kendine. Alay etti bir süre bu çocukluğuyla.

Karşısındaki adam sadece yazılarıyla, sözleriyle tanıdığı birisiydi ve hep biraz uzaktı sanki ona. Sanki hep öyle bilinmez kalacaktı. Ne bekliyordu ki? Kendisi de bilmiyordu. Bu yazıları yazan adam onun karşısına geldiğinde sanki farklı biri oluyordu. Bu ikilemin arasında kaybolmak üzere olduğunu hissetti.

Adam ertesi günün sabahı soluğu yine bilgisayar başında aldı. Bekledi, bekledi.. Birkaç arkadaşından gelen mailleri yanıtladı. Zaten yapacak çok ciddi bir işi de yoktu.

Düşüncelere daldığı bir anda telefonuna bir mesaj geldi. Unutmuştu uzun zamandır bu sesi duymayı sanki. Yada buna çok alıştığı için onsuz yapamıyordu. Biraz tereddüt ettikten sonra yüreği korku içinde mesaja baktı.

O değildi.

Sanki o artık hiç olmayacaktı..

Ve bir enkazın altına sıkışmışçasına sadece tek bir cümle haykırmak istedi:
Ben buradayım !

emrask@mynet.com